Іншымі словамі, па сутнасці распранутая, напаўгалодная тагачасная моладзь была поўная аптымізму і гатовая дапамагчы ўсяму свету. Крупчане ў той час таксама былі ў віхуры палітычнага і грамадскага жыцця, яны змаглі даць гучны і дакладны адказ Чэмберлену, збіралі сродкі на набыццё падводнай лодкі і самалётаў, і нават купілі свой уласны планер «Імя камсамола Крупшчыны». Пра гэта і шмат што цікавае іншае расказвае Дзмітрый Хромчанка.

…Актыўна ўнікалі тады ва ўсе гаспадарчыя, палітычныя і культурныя праблемы камсамольцы. Газета «Звязда» 22 лістапада 1924 года пісала: «Асабліва вызначыліся некаторыя вясковыя ячэйкі, што стварылі сельскагаспадарчыя дружыны па ворыву глебы сем’ям чырванаармейцаў. Часткай ячэек былі створаны пажарныя дружыны, якія былі праваднікамі меліярацыі (Купленская і Ухвальская)».

Шмат увагі надавалася выхаванню школьнікаў. Каб уявіць тагачасную атмасферу, дастаткова звярнуць увагу на танальнасць звароту раённага злёту піянерскіх арганізацый, што прайшоў у студзені 1933 года. «Абмеркаваўшы на злёце ўдарнікаў пытанні першага паўгоддзя вучобы і задачы на другое паўгоддзе, – адзначалася ў звароце, – мы бяром наступныя абавязацельствы: удзесяцярыць тэмпы і энергію барацьбы за авалоданне ведамі і шырокае разгортванне ў школах сацыялістычнага спаборніцтва; усе сілы мы абязуемся мабілізаваць на дапамогу партыі і камсамолу ў барацьбе за своечасовую падрыхтоўку чацвёртай бальшавісцкай вясны, на практычную дапамогу ў засыпцы насеннага фонду ў калгасах; арганізаваць піянерскія пасты для поўнага і своечасовага рамонту трактароў і іншых сельскагаспадарчых машын, сабраць і захаваць попел для калгасных палеткаў, арганізаваць пры кожным піянерскім атрадзе гурткі па вывучэнні трактара, севазваротаў, гурткі па барацьбе за высокі ўраджай і барацьбе з пустазеллем; піянерскія атрады будуць вырошчваць парасят, цялят, трусоў; арганізуем шэраг мерапрыемстваў, падпарадкаваўшы іх выхаваўчым мэтам школы, дэталёваму вывучэнню важнейшых дакументаў і пастаноў партыі, будзем весці самую рашучую барацьбу за арганізацыйна-гаспадарчае ўмацаванне калгасаў».

Адметнай асаблівасцю таго часу сталі гурткі міжнароднай арганізацыі дапамогі рэвалюцыянерам. У Крупскім раёне ў 1926 годзе яны аб’ядноўвалі 900 чалавек, прычым, не толькі партыйных і камсамольскіх актывістаў (іх было недзе каля 200), але і простых сялян на вёсцы. На фабрыцы «Саломка» быў створаны гурток «Рукі прэч ад Кітая». А Крупская раённая камсамольская арганізацыя не толькі правяла збор сродкаў на будаўніцтва падводнай лодкі імя газеты «Чырвоная змена», але і ўзяла шэфства над лінкорам чарнаморскага флоту «Парыжская камуна».

Падчас абвастрэння дыпламатычных адносін з Англіяй у 1927 годзе была шырока разгорнута кампанія «Наш адказ Чэмберлену» (на той час прэм’ер-міністр). Паўсюдна арганізоўваліся мітынгі, нават пачаўся збор сродкаў на самалёт «Наш адказ Чэмберлену». У Крупках і ў Бабры 11 мая і 8 верасня прайшлі сходы членаў прафсаюза. Падчас такіх сходаў вёўся таксама збор сродкаў «у дапамогу бастуючым англійскім гарнякам» і на будаўніцтва эскадрыллі баявых самалётаў. Да гэтага падключыліся пярвічныя камсамольскія і партыйныя арганізацыі. На сходзе партыйнай ячэйкі ў вёсцы Грыцкавічы 17 ліпеня 1927 года, напрыклад, дакладчык А.Казак, прапаноўваючы ўключыцца ў збор, заявіў, што «капіталісты, і ў прыватнасці, Англія, рыхтуюць нападзенне на СССР, бо наша ўмацаванне і будаўніцтва сацыялізма становіцца бяльмом на іх капіталістычных вачах». Ячэйка вырашыла: «У адказ Чэмберлену Грыцкавіцкая ячэйка павінна правесці ва ўсіх населеных пунктах Грыцкавіцкага сельсавета сходы аб правядзенні тыдня абароны СССР і сабраць сродкі на ўмацаванне авіяцыі». Дарэчы, не без уплыву старшыні Грыцкавіцкага сельсавета і камуністаў партячэйкі ў Грыцкавічах адным з першых быў створаны калгас. На сходзе сяляне Грыцкавіч прынялі наступную рэзалюцыю ў духу часу: «Мы, сяляне в. Грыцкавічы, сабраўшыся… у момант, калі Савецкая рэспубліка, знаходзячыся ў мірным стане, паглыбляе заваёвы рэвалюцыі шляхам аднаўлення гаспадаркі, разбуранай шматгадовай вайной, сваімі мазолістымі рукамі, шчыруючы на працоўнай ніве, прыкладзём усе намаганні да забеспячэння краіны харчаваннем».

У фонд дапамогі англійскім шахцёрам у раёне было сабрана 774 рублі, у тым ліку 183 рублі рабочымі фабрыкі «Саломка». На карысць рабочых і сялян Заходняй Беларусі было сабрана 500 рублёў, на будаўніцтва эскадрыллі падчас правядзення тыдня абароны – 405 рублёў. Гэта былі даволі вялікія сумы, калі ўлічыць, што літр малака на тады каштаваў 3 капейкі, а зарплата рабочага была 10-15 рублёў. Да гэтай работы таксама прыцягваліся і іншыя грамадскія арганізацыі і аб’яднанні, напрыклад, сялянскія таварыствы ўзаемадапамогі. У 1927 годзе яны актыўна ўключыліся ў збор сродкаў для будаўніцтва самалёта «Сялянская ўзаемадапамога Беларусі». Найбольш актыўна ў гэтым плане дзейнічалі Крупскае, Нацкае і Бобрскае таварыствы. Былі ўведзены нават «мопраўскія гектары» (па назве міжнароднай арганізацыі дапамогі змагарам рэвалюцыі). Гэта значыла, што ў калгасе вызначалася па аднаму гектару пасеваў, ураджай з якога ахвяраваўся на карысць «палітзаключаных капіталістычных краін». У 1927 годзе была нават праведзена кампанія па зборы сродкаў сярод яўрэйскага насельніцтва раёна на будаўніцтва самалёта «Ідзішэр гарапашнік».

Акрамя дапамогі паплечнікам па класе, патрабавалася матэрыяльна падтрымліваць і сваю дзяржаву. Пачынаючы з 1925 года, у краіне штогод праводзіліся сярод насельніцтва «пазыкі індустрыялізацыі», распаўсюджваліся аблігацыі. Натуральна, што арганізатарамі гэтых акцый з’яўляліся партыйныя і камсамольскія ячэйкі. Абмяжоўваючы сябе ў самым неабходным, камуністы і камсамольцы ўкладвалі заробленыя сваёй працай грошы ў гэтыя пазыкі. У 1928 годзе, напрыклад, камуністы Бобрскай партячэйкі падпісаліся на пазыку ў суме 850 рублёў і яшчэ на 200 рублёў распаўсюдзілі аблігацыі сярод насельніцтва раёна, Ухвальскай партячэйкі – на 200, Шэйкаўскай – на 250 рублёў. Усяго ж па раёну ўнесена ў фонд індустрыялізацыі звыш 20 тысяч рублёў.

Вялікую ролю ў развіцці тагачаснага грамадскага руху адыграла створаная ў 1927 годзе масавая арганізацыя Таварыства садзейнічання абароне, авіяцыйнаму і хімічнаму будаўніцтву («Тсаавіяхім»). Пры яе садзейнічанні ў Віцебску, Мінску, Оршы, Гомелі, Бабруйску і Магілёве былі створаны першыя аэраклубы. У Крупках таксама быў утвораны планерны гурток Аршанскага авіяклуба. Быў нават свой планер «Імя камсамола Крупшчыны», набыты на сабраныя моладдзю сродкі. А пачатак збору гэтых сродкаў быў пакладзены камсамольцамі рэдакцыі раённай газеты і раённага вузла сувязі, якіх падтрымалі ў іншых працоўных калектывах і школах. Напрыклад, у Крупскай і Бобрскай школах сабралі 32 рублі, у Смародзінскай няпоўнай сярэдняй школе правялі суботнік і заробленыя 120 рублёў накіравалі на гэтыя мэты. Такім чынам, крупская моладзь ужо тады магла ажыццяўляць папулярную мару – стаць лётчыкамі.

Члены гуртка асвойвалі лятальны апарат, скакалі з парашутам. А пасля навучання атрымлівалі званне пілота-планерыста, тыя, хто хацеў, пераводзіліся далей у школы лётчыкаў пры аэраклубах. Менавіта з Віцебскага аэраклуба пачаў свой шлях у бяссмерце легендарны лётчык, Герой Савецкага Саюза Васіль Аляксандравіч Князеў, ураджэнец мястэчка Бобр. Не выключана, што менавіта планерны гурток у Крупках дапамог падняцца ў неба і другому нашаму славутаму земляку са станцыі Крупкі, Герою Савецкага Саюза Мікалаю Якаўлевічу Зайцаву. А першым лётчыкам у раёне ў 30-я гады стаў былы першы сакратар камсамольскай арганізацыі вёскі Буда Іван Раханаў.

Крупчане актыўна ўступалі ў таварыства не толькі ў райцэнтры. Напрыклад, Грыцкавіцкая партыйная ячэйка абавязала ўсіх камуністаў і камсамольцаў Грыцкавіч «у сувязі з небяспекай вайны» ўступіць у «Тсаавіяхім», прыцягнуць у яго беспартыйных сялян, перш за ўсё моладзь, а для вывучэння ваеннай справы прасіць райкам партыі выдзеліць ім 3 вінтоўкі і кулямёт.

Для папулярызацыі авіяспорту рэдакцыя газеты «Звязда» і Мінскі аэраклуб у верасні 1935 года арганізавалі палёт агітсамалётаў у Крупскі раён. Акрамя агітацыі гэты палёт быў выкарыстаны для своеасаблівага заахвочвання перадавікоў вытворчасці: калгаснікі-ударнікі атрымлівалі права ўзляцець на самалёце ў якасці пасажыраў і здзейсніць круг гонару над роднымі мясцінамі. А ў другі раз прылёт агітсамалётаў быў выкарыстаны  для заахвочвання лепшых вучняў школ – выдатнікі таксама атрымлівалі магчымасць падняцца ў паветра. І больш таго, эскадрылля імя М. Горкага нават узяла свайго роду шэфства над Крупскім раёнам, сюды рэгулярна, аж да самага пачатку вайны, прысылалі агітсамалёты. Як правіла, гэтыя вылеты рабіліся ў зімовы, вольны ад палявых работ час.

Таварыства садзейнічання абароне, авіяцыйнаму і хімічнаму будаўніцтву займалася не толькі агітацыяй. З самага пачатку заснавання пад яе эгідай ствараліся разнастайныя абаронныя гурткі, праводзіліся масавыя ваенізаваныя паходы, вучэнні і г.д. Падтрымлівалі гэту работу рэспубліканскія і мясцовыя ўлады. Да прыкладу, у Крупскі раён былі накіраваны нават студэнты камВНУ. Гэта нават занатавана ў прэсе. Газета «Звязда» 19 студзеня 1927 года пісала: «Яны былі накіраваны на завод «Саломка», лесапільны завод імя Вароўскага, у народны Дом і іншыя месцы. Яны аказалі вялікую дапамогу мясцовым работнікам, выязджалі ў вёскі, дзе чыталі даклады пра ўмацаванне ячэек «Тсаавіяхіма». Працавалі студэнты і сярод беднаты».

Раённым саветам «Тсаавіяхім» 12 верасня 1939 года быў арганізаваны масавы паход у процівагазах на адлегласць 10 кіламетраў, які доўжыўся 2 гадзіны. Пры сельскіх Дамах культуры, у школах паўсюдна арганізоўваліся ваенізаваныя гурткі, дзе моладзь спасцігала азы ваеннай справы. У шэрагу месцаў іх было па некалькі. У Шэйкаўскім Доме культуры, напрыклад, акрамя гуртка мастацкай самадзейнасці былі гурткі стралковы, супрацьхімічнай абароны і па падрыхтоўцы сандружынніц. Займаліся 55 юнакоў і дзяўчат.

Краіна рыхтавалася да абароны на выпадак нападзення ворага. Да яе пачатку заставалася некалькі дзён, калі на палігоне каля Крупак была засяроджана для правядзення вучэнняў зенітная артылерыя 4-й арміі, што прыкрывала Брэст і цэнтральны накірунак Заходняй асобай ваеннай акругі. Каля вёскі Дакудава спешна будаваўся ваенны аэрадром, які павінен быў прыняць самалёты, што перадыслацыраваліся з глыбіні краіны да заходніх межаў. На яго будаўніцтва было накіравана нямала крупскіх камсамольцаў, у іх ліку быў і Валянцін Дзям’янавіч Абрамовіч, у наступным партызанскі сувязны, артылерыйскі разведчык. Але дабудаваць аэрадром не паспелі.