У пачатку чэрвеня 1941 года Павел Драніца прызываецца ў рады Чырвонай Арміі. Адразу ж яго накіроўваюць у 361-ы стралковы полк 2-й дывізіі, якая размяшчалася на тэрыторыі Крыма, дакладней, у горадзе Сімферопалі. Ён быў прызначаны ў кулямётную роту другім нумарам кулямётчыка. Хто ж ведаў, што праз некалькі дзён пачнецца вайна...

У сваім дзённіку, які, дарэчы, Павел Дзмітрыевіч пачаў весці яшчэ ў тыя грозныя часіны вайны, ён пісаў: «Я, радавы салдат 361-га стралковага палка, спачатку служыў у Сімферопалі. З першых дзён вайны наш полк быў перакінуты ў Севастопаль, у Інкерманаўскі манастыр, дзе мы абаранялі подступы да аэрадрома нашай авіяцыі. Пасля месячнай абароны нас перакідваюць на Перакоп, дзе мы капітальна і ўсебакова ўмацоўваемся. І вось 25 верасня 1941 года тут завязаўся першы цяжкі бой з ворагам. Наша лінія абароны была працягласцю да 7 кіламетраў. Фашысты наступалі зграямі. Нельга пяром апісаць, як стагнаў у той час крымскі Перакоп ад варожай бамбёжкі з паветра і артылерыйскага агню. У рукапашных схватках лінія абароны пераходзіла за суткі то да немцаў, то да нас да трох разоў. Цяжка ўявіць, з якой мужнасцю змагаліся з ворагам нашы байцы, камандзіры. Яны праяўлялі нязмерную сілу і волю  ў барацьбе за перамогу над ім...»

Так, сапраўды для Паўла Дзмітрыевіча Драніцы гэты бой запомніўся на ўсё жыццё, бо з ім звязаны яго далейшы лёс. Колькі байцоў, аднапалчан палягло ў баі ў той дзень! А ён заставаўся жыць. Але не, не пашанцавала і Драніцу...

У адзін з момантаў ад разрыву авіяцыйнай бомбы яго параніла асколкам. Не ведаў баец, колькі праляжаў у непрытомнасці. Апрытомнеўшы, заўважыў, што каля яго ўжо нікога не было. Толькі ў бліндажы ён знайшоў яшчэ 9 цяжкапараненых байцоў. І ўжо калі сцямнела, прыняў рашэнне – прабірацца да сваіх. Акрамя байцоў у бліндажы знаходзіліся яшчэ палкавыя дакументы, якія ён сабраў і вынес з поля бою. Вывеў з акружэння і сваіх 9 цяжкапараненых таварышаў. За праяўленую мужнасць у гэтым баі і за выратаванне байцоў Паўла Дзмітрыевіча ўзнагародзілі ордэнам Славы ІІІ ступені.

Цяжкі шлях да выздараўлення быў у Паўла Дзмітрыевіча. Успамінаючы, ён расказваў нам:

– Калі разам з параненымі таварышамі выйшлі з акружэння, трапілі  ў замаскіраваны запасны медпункт. Нас усіх накіравалі ў горад Феадосію ў ваенны шпіталь. Затым шпіталь разам з хірургам Ірынай Рыгораўнай Залексон, якую буду памятаць усё жыццё, эвакуіравалі на Малую Зямлю – у горад Новарасійск, а адтуль – у Краснадарскі край. І вось так – перакідваючы нас з месца на месца – прайшло 7 месяцаў. У гэты час мне рабілі аперацыю за аперацыяй. А калі ўжо вораг стаў падступаць і сюды, нас вывезлі ў глыбокі тыл – у Кабардзіна-Балкарыю, у горад Нальчык. І пастаянна з намі была Ірына Рыгораўна. Яна была нам і сястрой, і маці... Тут жа мяне і камісавалі, тады і закончыўся мой ратны шлях.

Цяжкім быў для Паўла Драніцы і шлях дадому. І яно вядома: уся тэрыторыя, па якой прабіраўся былы баец на радзіму, была акупіравана ворагам. Колькі гора зведаў ён за гэту дарогу! Не меншым было яно, і калі дабраўся франтавік дамоў, у Дакудава. У вёсцы было поўна немцаў. Нейкі час даводзілася хавацца. Але яго не забралі ў Нямеччыну, бо ажаніўся і меў пры гэтым калецтва.

Уздыхнуў з палёгкай толькі пасля вызвалення Беларусі. Але зноў жа і тут давялося прайсці праверку на пацвярджэнне яго дачынення да ўдзелу ў ваенных дзеяннях нашых войск. Дакументы зрабілі сваё: унеслі поўную яснасць у гэтым.

А калі людзі ўзяліся за аднаўленне разбуранай гаспадаркі, не застаўся ў баку ад мірных спраў і Павел Дзмітрыевіч Драніца. Усё сваё пасляваеннае жыццё ён прысвяціў роднаму калгасу «Бальшавік», дзе працаваў на ферме жывёлаводам.

Неаднойчы даводзілася ветэрану выступаць з успамінамі аб вайне перад школьнікамі, моладдзю. Павел Дзмітрыевіч быў пастаянным удзельнікам урачыстасцей, што право­дзіліся ў Дакудаве з нагоды Дня Вялікай Перамогі. Сэрца гэтага чалавека перастала біцца ў сакавіку 1999 года. Але засталася памяць родных, блізкіх, аднавяскоўцаў, усіх тых, хто яго ведаў.