Нагадаем біяграфію Дзмітрыя Макаравіча Хількевіча. Нарадзіўся 20 лютага 1921 года ў вёсцы Красніца Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці. Студэнт Магілёўскага педвучылішча, затым слухач курсаў па павышэнні кваліфікацыі настаўнікаў, настаўнічаў у няпоўнай сярэдняй школе. Пачатак сталага шляху прадык­тавала Вялікая Айчынная вайна. Ён заканчвае знакамітае Арэнбургскае ваеннае лётнае вучылі­шча. Ваенны лётчык, дэмабілізаваўшыся, пэўны час працаваў оперупаўнаважаным Камітэта дзяржаўнай бяспекі. Быў слухачом Рэс­­публіканскай партыйнай школы пры ЦК КП(б)Б.  Пяць гадоў – з 1954 па 1959 – узначальваў калектыў Капыльскай раённай газеты «Калгаснік Капыльшчыны», а затым прызначаецца рэдактарам Крупскай раённай газеты «Голас калгасніка», якая ў 1960 годзе змяніла сваю назву і стала называцца «Зара камунізму», а з сакавіка 1963 года – «Ленінскім курсам».

Эрудыраваны, са значным палітычным багажом, з глыбокім душэўным падыходам да людзей, Дзмітрый Макаравіч Хількевіч рэдагаваў раённую газету чвэрць стагоддзя. Гэта столькі гадоў ён хадзіў у драўляны будынак на беразе ракі Бобр, дзе змя­шчалася рэдакцыя, а праз дарогу – друкарня, бо тады ў адной звязцы, у адным калектыве працавалі творчыя людзі і друкары. Ветла прымаў Дзмітрый Макаравіч кожнага, хто прыхо­дзіў у калектыў. Гэтак жа прыняў і мяне, калі я яшчэ падчас вучобы ў Мінскім паліграфічным вучылішчы прыехала лінатыпісткай (наборшчыцай машыннага набору) у друкарню на практыку. Дзякуючы яму, па заканчэнні вучылішча я была размеркавана ў друкарню, звязаўшы свой далейшы лёс з раённай газетай. Душэўны, спагадлівы, добразычлівы, ён па-бацькоўску адносіўся да моладзі, заўсёды знаходзіў ласкавае слова, каб падбадзёрыць, падтрымаць.

Дзмітрый Макаравіч згуртаваў надзейны калектыў супрацоўнікаў. Усе сілы, усю энергію, увесь жар душы аддаваў журналісцкай справе сам, натхняючы сваім прыкладам іншых. Гэта менавіта пры ім у 60-70-х гадах у штат былі прыняты Міхаіл Бундзель, Васіль Казырыцкі, Мікалай Навахрост, Святлана Сас, Валянціна Бондар, Антон Блізнец, Аляксандр Костачка, Павел Талкачоў, Міхаіл Крэмень...

Можна нагадаць шмат самых розных цікавых выпадкаў і з нашага працоўнага жыцця, і з калектыўных паездак для аказання шэфскай дапамогі ў самую аддаленую гаспадарку раёна – саўгас «Касянічы», з адпачынкаў у выхадныя дні на возеры Сялява ці з лыжных паходаў на Белякоў хутар, якія арганізоўваліся па выхадных. І заўсёды з намі быў Дзмітрый Макаравіч. Пры  яго падтрымцы ў рэдакцыі штогод з нагоды Дня друку праходзілі шашачныя турніры. Сведчанне таму – шматлікія фотаздымкі, якія захоўваюцца ў архіве рэдакцыі і ў асабістых альбомах работнікаў, кнігі пераможцам турніру з аддрукаванымі надпісамі.

Нельга не ўспомніць і камуністычныя суботнікі, праводзімыя ў красавіку. Пад непасрэдным кіраўніцтвам Дзмітрыя Макаравіча ўдзел у іх прымаў увесь калектыў рэдакцыі і друкарні. Добраўпарадкоўваючы тэрыторыю рэдакцыю, каля яе мы пасадзілі не толькі ліпы і бярозы, але і пладовыя кусты і дрэвы. І ўжо праз некалькі гадоў мы маглі частавацца яблыкамі і слівамі, саджанцы якіх са свайго саду прынёс Станіслаў Аляхновіч, які працаваў друкаром. 

Пры размовах, асабліва ў Дзень друку, Дзмітрый Макаравіч неаднаразова нагадваў і ганарыўся тым, што з газетай супрацоўнічалі літаратурныя мэтры Міхась Калачынскі і Васіль Зуёнак, у ёй працаваў дзіцячы паэт і пісьменнік Іван Шуцько, свае першыя творы апублікаваў вядомы ўсім Васіль Макарэвіч, пачыналі свой шлях члены Саюза журналістаў Міхась Пацёмкін, Таццяна Харавец, Валерый Грышановіч. Многія з іх прыязджалі на юбілейную дату – 50-годдзе з дня выхаду першага нумара раёнкі. І ў той дзень – 30 верасня 1981 года – наш Макаравіч пачуў шмат шчырых і прыязных слоў, адрасаваных яму як добраму настаўніку, дбайнаму кіраўніку, надзейнаму сябру. У архіве рэдакцыі захаваліся шматлікія фотаздымкі з гэтага юбілею і нават запрашальныя білеты, аддрукаваныя ў мясцовай друкарні.

...44 гады ў ладзе і зго­дзе Дзмітрый Макаравіч пражыў з жонкай Рэгінай Антонаўнай, выгадаваў траіх дзяцей – Алесю, Мікалая, Ніну. З замілаваннем і пяшчотай ён расказваў нам пра сваіх унукаў, асабліва выдзяляючы Міцьку, які рос на яго вачах і якому ён імкнуўся ўдзяліць кожную вольную хвіліну. Выраслі пяцёра ўнукаў, з’явілася ўжо сямёра праўнукаў. І ўсе пры выпадку стараюцца прыехаць у Крупкі, у дом, дзе жыў іх дзядуля і прадзядуля.

Сэрца Дзмітрыя Макаравіча Хількевіча перастала біцца 21 кастрычніка 1994 года. На яго пахаванне тым кастрычніцкім днём прыйшлі ўсе супрацоўнікі рэдакцыі і работнікі друкарні. Яго няма ўжо амаль 27 гадоў, але гэты светлы і сумленны чалавек застаўся ў памяці назаўсёды.