І цэлых 4 гады яна будзе беражліва весці па жыцці, праяўляць мацярынскі клопат, запаўняць акуратным настаўніцкім почыркам чыстыя старонкі біяграфіі свайго вучня.
Справе адукацыі і выхавання дзяцей пачатковых класаў прысвяціла сваё жыццё Таісія Анатольеўна Калініна – вопытны педагог, мудры таленавіты настаўнік, да глыбіні душы адданы сваёй справе. Справядлівая, інтэлігентная, высокакваліфікаваная, Таісія Анатольеўна заўсёды была прыкладам таго, якім павінен быць сапраўдны настаўнік. Яна прыцягвала да сябе з першага погляду і слова.
А ўсё пачыналася вось так. Нарадзілася мая гераіня на Гомельшчыне, у Жлобінскім раёне ў п. Лукскім. У школе была актывісткай. Як член піянерскай арганізацыі была абрана дэлегатам рэспубліканскага злёту ў Малдавіі. Пасля школы паўстала пытанне: кім быць? Настаўнікам? Адказ станоўчы на пытанне быў не адразу. Паступала ў палітэхнічны інстытут – не прайшла па конкурсе. Па пуцёўцы райкама камсамола працавала піянерважатай у мясцовай школе. З гэтага моманту ўсё і пачалося. Выпускніца школы лёгка знаходзіла з дзецьмі агульную мову, разумела дзіцячыя праблемы, удзяляла асаблівую ўвагу інтарэсам навучэнцаў. Тады і цвёрда вырашыла Таісія Анатольеўна стаць настаўніцай пачатковых класаў. Падчас вучобы ў Віцебскім педінстытуце яшчэ ў большай ступені раскрыліся яе арганізатарскія здольнасці – студэнты давяралі ёй быць старастай.
Прайшоў час, маладога спецыяліста накіроўваюць на працу ў Талачынскі раён, але працаваць там не давялося. Бо яшчэ ў студэнцкія гады сустрэла сваё каханне, выйшла замуж і пайшла ў дэкрэтны адпачынак. І толькі па-сапраўднаму адчула сябе настаўніцай у Дакудаўскай васьмігадовай школе. Першы ўрок, першая лінейка – засталіся ў памяці назаўсёды.
– Мне вельмі хацелася быць дабрадушнай настаўніцай, каб на ўсіх уроках дзеткам было цікава, захапляюча, – дзеліцца Таісія Анатольеўна. – Каб дзеці з задавальненнем спяшаліся ў школу. Мне заўсёды падабалася разважаць словамі і думкамі дзяцей, глядзець на свет іх вачыма. Упэўнена, што настаўнік не можа паспяхова вучыць, калі не вучыцца сам.
Нездарма педагагічнае крэда Таісіі Анатольеўны: «Навучаючы іншых, вучыся сам». Усё атрымлівалася ў маладога спецыяліста, бо побач былі заўсёды дырэктар школы Лапарэвіч Соф’я Емяльянаўна, настаўнікі Буры Віктар Аляксандравіч, Суворава Валянціна Мікалаеўна і іншыя. Яны, старэйшыя калегі, дапамагалі пераадольваць усе цяжкасці.
Прафесійны шлях Таісіі Анатольеўны быў насычаны. Пасля Дакудаўскай школы займала пасаду дырэктара Дома піянераў, была метадыстам аддзела адукацыі. Але ў думках заўсёды была з дзеткамі. Таму Таісію Анатольеўну прызначаюць намеснікам дырэктара па пачатковых класах сярэдняй школы № 1 г. Крупкі. А з 1993 года яна працуе настаўніцай пачатковых класаў у гарадской СШ № 3. Вось тут па-сапраўднаму раскрыліся прафесійныя здольнасці педагога. Яе метадычная капілка папаўнялася цікавымі распрацоўкамі ўрокаў, пазакласных мерапрыемстваў. Настаўніца знаходзілася ў пастаянным пошуку новага.
– Настаўнік – гэта не прафесія, а вобраз жыцця, – кажа мая размоўца. – Урокі, праверка сшыткаў, дадатковыя заняткі – усё гэта патрабуе шмат часу, але прыносіць вялікае задавальненне. А яшчэ дзяцей патрэбна адчуваць, праяўляць да іх цярпенне і вытрымку, а самае галоўнае – любіць іх усіх: і шумлівых, і паслухмяных, і капрызных, і неахайных.
Вучаніца педагога Святлана Грынь успамінае: «Цікавыя ўрокі, пазакласныя мерапрыемствы, паходы, паездкі – памятаю і сёння. У 5-м класе мы яшчэ доўга сумавалі па сваёй першай настаўніцы, прыбягалі да яе пасля ўрокаў, расказвалі пра свае поспехі і праблемы. Строгая, прыгожая, добрая – такая яна, наша Таісія Анатольеўна».
Калега педагога, Соф’я Васільеўна Ерашэнка, былы намеснік дырэктара па пачатковых класах СШ № 3, адзначае: «Таісія Анатольеўна заўсёды ўмела выслухоўваць дзетак і даваць ім парады. Вучні адчувалі сябе з настаўніцай як дома. Яна размаўляла з імі на іх мове, якая была зразумелай і пераканаўчай. Таісія Анатольеўна, безумоўна, таленавіты чалавек. Вучні і да гэтага часу з глыбокай павагай адносяцца да першай настаўніцы – як да другой мамы».
За добрасумленную працу Таісія Анатольеўна ўзнагароджана Граматай Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь, знакам «Выдатнік асветы Рэспублікі Беларусь». У 2001 годзе яна была дэлегатам другога з’езда настаўнікаў Беларусі. Сёння Таісія Анатольеўна на заслужаным адпачынку. Але сочыць за поспехамі і развіццём сферы адукацыі раёна і краіны. Самае галоўнае для педагога – дарагія ўспаміны ў сэрцах вучняў і калег. Не даюць сумаваць жанчыне дзеці Максім і Наталля, любімыя ўнукі.
Я таксама з цеплынёй і павагай нагадваю ў памяці сумесную працу з Таісіяй Анатольеўнай, нам разам даводзілася аб’ядноўваць вопыт. Заставайцеся, мая паважаная калега, яшчэ доўгія гады любімай настаўніцаў для сваіх выпускнікоў, мілай матуляй і бабуляй, дарагім верным сябрам.
Валянціна СКВАРКОЎСКАЯ,
старшыня раённай ветэранскай
арганізацыіработнікаў адукацыі.
Фота прадастаўлена аўтарам.
