На адным з такіх майстар-класаў пабывалі і мы.

– Сёння будзем плесці падстаўку, – дзеліцца творчымі планамі шасцікласнік Саша Дзяруга. – Яе можна выкарыстоўваць у якасці сурвэткі пад вазу для кветак ці падстаўкі пад гарачы посуд. Раней я бачыў прыгожыя сувеніры з саломкі ў музеі, але не ведаў, што гэтаму можна навучыцца. Мне здавалася гэта нечым недасягальным. Як толькі ў клубе пачаў дзейнічаць гурток, адразу запісаўся. Вырашыў паспрабаваць. На першых занятках усё атрымалася. Цяпер я кожную сераду з задавальненнем іду на «саломку». У маёй калекцыі ўжо ёсць сувеніры – анёл, парасон, сурвэтка.

Крок за крокам пад чуйным кіраўніцтвам майстроў дзеці рабілі падстаўку. Да кожнага – індывідуальны падыход. Некаму трэба дадаткова растлумачыць, некаму дапамагчы. А яшчэ пільна сачыць за выкананнем правілаў бяспекі.

– Ох, як цяжка! – кажуць малодшыя, але справу гэту не кідаюць.

– Сапраўды, дзецям шасці-сямі гадоў саломапляценне даецца цяжэй, чым старэйшым, – тлумачыць Лідзія Свяцкая. – Але яны стараюцца. У такой працаёмкай справе важна яшчэ і цярпенне.

А вось у адзінаццацігадовай Уладзіславы Загалавец цярпення хапае. Дзяўчынка стараецца, крапатліва пляце выраб.

– Саломапляценнем калісьці займалася мая бабуля, – расказвае Влада. – Праўда, яна рабіла толькі рамачкі для карцін. Я ўжо паспела авалодаць такімі тэхнікамі пляцення, як птушынае вока, касічка, зубатка, бусінка. Таму бабуля была здзіўлена разнастайнасцю саламяных вырабаў.

– Пры дапамозе такіх пляценняў можна упрыгож­ваць розныя вырабы, – дапаўняе Сафія Рудэнка. – Напрыклад, вазу, шкатулку і іншыя. А можна сплесці самастойны сувенір.

– Я мару зрабіць саламяны капялюшык, – кажа Ліза Акуленка. – Канечне, гэта цяжка, але буду працаваць, каб навучыцца. Ад творчых заняткаў атрымліваю асалоду.

– Рамяством саломапляцення можа авалодаць кожны чалавек незалежна ад узросту, – гаворыць майстар Лідзія Свяцкая. – Для гэтага трэба жаданне, любоў да справы і трохі фантазіі.

Іна ГАРА.
Фота аўтара.