Творчасць Фёдара Сарокіна стала адлюстраваннем любові да роднай зямлі, яе непаўторных краявідаў. Работы вызначаюцца насычанымі фарбамі. Гледзячы на іх, можна адчуць пах зялёных траў і пажоўклага лісця – настолькі вобразна і яскрава перадаў мастак свае пачуцці.
– Фёдар Андрэевіч з юнацтва пазнаў цяжкасці ваенных часоў, – распавядае навуковы супрацоўнік галерэі Хрысціна Жукава. – Сам ён родам з Барысава. Падчас вайны падлеткам быў сагнаны ў Германію, дзе працаваў на баўэра. Бацька быў расстраляны за сувязь з партызанамі. Пасля вайны Фёдар Сарокін вярнуўся ў Барысаў, але маці там не знайшоў. Тады накіраваўся ў Крупкі да сваякоў. Ад іх даведаўся, што маці пайшла з наступаючымі на Германію войскамі вызваляць сына, уладкавалася санітаркай у шпіталь. Так чатыры гады яны шукалі адзін аднаго. Сустрэча была сапраўдным святам. Жыццё пачало наладжвацца. Фёдар Андрэевіч прайшоў фабрычна-завадское навучанне ў Барысаве. Затым лёс закінуў яго ў Магнітагорск, дзе сустрэў сваю другую палову – Алу Іванаўну. У 1948 годзе яны ажаніліся, праз год у сям’і нарадзілася старэйшая дачка Алена. У 1950 годзе Фёдар Андрэевіч паступіў на курсы шафёраў. З тых часоў руль машыны назаўсёды стаў для яго сябрам. Пазней успамінаў: «Які з мяне мастак? Што-што, а вадзіцель з мяне першакласны. Я вельмі рэдка ўключаў у машыне магнітолу, бо песня рухавіка для мяне была лепшай за любую музыку. Зато перад прыгажосцю прыроды не мог выстаяць. Убачу прыгожы пейзаж, спыню машыну, выключу рухавік і любуюся. Часам пасажыры абураліся, маўляў, трэба ехаць, чаму стаім? А я нават злаваўся: чаму яны не бачаць, якая прыгажосць вакол?» У 1956 годзе Фёдар Сарокін разам з жонкай і дзецьмі Аленай і Юрам прыязджаюць у Крупкі. І тут не здрадзіў сваёй прафесіі – працаваў вадзіцелем хуткай дапамогі, вазіў раённае кіраўніцтва. Пазней уладкаваўся вадзіцелем таксі ў аўтапарк. Завочна скончыў Бабруйскі тэхнікум, і яго прызначылі на пасаду інжынера. У гэты ж час у сям’і нарадзілася трэцяе дзіця – дачка Ірына.
Каля 15 гадоў Фёдар Сарокін пісаў карціны і стварыў больш за 300 палотнаў. Кожны твор прасякнуты атмасферай роднага краю, гармоніяй і прыгажосцю – так ён адчуваў.
– Некаторыя прафесійныя мастакі казалі, што Фёдар Сарокін бачыць нават, як «пафарбавана» паветра, – працягвае Хрысціна Жукава. – У мастака было надзвычай развіта пачуццё колеру, ён – глыбокі і пранікнёны паэт прыроды, заўсёды шукаў у пейзажах узвышаны, рамантычны пачатак. Але пры гэтым яго мастацтва не адыходзіла ад рэалістычнай праўдзівасці і прастаты. Фёдар Андрэевіч успамінаў: «Я вельмі многа працаваў, падчас даводзілася круціць баранку суткамі. І менавіта з аўтамабіля не пераставаў здзіўляцца прыгажосці ранішніх світанкаў, калі скрозь туман спачатку нясмела, а затым усё больш актыўна прабіваюцца першыя промні ўзыходзячага сонца. На заслужаным адпачынку я ўспамінаў кожную дэталь тых жывых палотнаў, якія напісала вялікая мастачка-прырода».
Выставу наведалі юныя мастакі аб’яднання па інтарэсах «Вясёлка акварэлі» Крупскага ЦДТ. Яны падзяліліся сваімі ўражаннямі.
Аглая АРЦЁМЕНКА, 9 гадоў:
– Заўважыла, што на карцінах мастака амаль няма цёмных колераў. Пейзажы светлыя, яркія, што стварае ўзнёслы настрой. Мне даспадобы карціны, на якіх квітнее вясна ці лета, а яшчэ бяжыць удалеч рака.
Ульяна ГУДАНІС, 10 гадоў:
– Спадабалася творчая спадчына нашага земляка. Пейзажы настолькі жывыя, здаецца, што стаіш у лесе ці на беразе возера. Ганаруся, што ў Крупках жыў такі таленавіты мастак.
В субботу, 28 июня, с 9.00 до 12.00 прямую телефонную линию проведет заместитель председателя Крупского районного исполнительного комитета КОМАРОВА Юлия Николаевна. Телефон 2-77-47.
