Прыхаджане касцёла імя Cвятога Юзафа ў Крупках у святочную ноч дзяліліся адно з адным вялікай радасцю і душэўным цяплом.Раство Хрыстова. Суботні святочны вечар. Час дзівоснай урачыстасці. Я прыйшла ў касцёл загадзя. Вельмі цікава было паназіраць, як парафіяне рыхтуюцца да святочнай імшы. Здавалася, ужо не ўпершыню прысутнічаю на святочным богаслужэнні, а ўсё адно вельмі хвалявалася. У чым жа справа? Мабыць, разам з усімі, як і заўсёды, чакала ў гэту чароўную ноч сапраўднага цуда…
І вось яно – цуда! Яшчэ здалеку была відаць ля касцёла стылізаваная шопка, ці стаенка, – месца, дзе нарадзіўся Езус Хрыстус. Падыйшоўшы бліжэй, я на імгненне спынілася і паспрабавала ўявіць, як гэта магло адбывацца…
Да святочнай Пастэркі (службы) яшчэ цэлая гадзіна. Прыхаджане ўжо збіраюцца ў храме. Вакол пануе прыўзняты, узрушаны настрой. Далучаюся да свята. Відавочна, што для кожнага яно асаблівае. Перш за ўсё, гэта сямейнае свята, ад якога людзі чакаюць радасці, любові навокал, супакою, шчасця, а таксама цуда, цяпла, натхнення і падарункаў. Сваякі збіраюцца за вігілійным сталом на святочную куццю. Потым разам ідуць у касцёл. Бо ў святочную ноч з усімі хочацца падзяліцца вялікай радасцю і душэўным цяплом.
Вось адзін за адным у захрыстыю прайшлі міністранты. Услед за імі – дзве дзяўчынкі, нешта жыва абмяркоўваючы на хаду. Праз некаторы час яны выйшлі да ўсіх ужо пераапранутыя ў прыгожыя касцюмы. З цікавасцю назіраю, што адбываецца вакол. Усе: і дарослыя, і дзеці – кожны заняты сваёй справай. Побач са мной прысела сямейная пара з маленькім унукам. Звяртаюся да іх:
– Што вы пажадаеце людзям у гэты святочны час?
– Мабыць, самое галоўнае – гэта, каб у сэрцы кожнага быў Езус з яго міласэрнасцю, прабачэннем і любоўю да бліжняга. Калі гэта будзе ў кожнага, то і жыццё наша будзе нашмат лепей. А яшчэ жадаем дабрабыту, радасці і святла!
– Хутка мае мама з татай падыдуць, – з радасцю сказаў хлопчык і ўжо па-даросламу дадаў: – Хай Віфлеемская зорка заўсёды вядзе светлым шляхам!
– У дні дзівоснай урачыстасці мы ўсе так чакаем з’яўлення на небасхіле Каляднай зоркі, – уступае ў размову маладая прыхаджанка. – Хочацца спадзявацца, што разам з яе святлом у нашы сэрцы ўвойдзе радасць духоўнага ачышчэння, а любоў і дабро стануць галоўным сэнсам жыцця ўсіх людзей. Свята Божага нараджэння – гэта час прабачэння, еднасці. Час, калі кожны чалавек становіцца на кропельку лепшым, бо немагчыма інакш – Збаўца нарадзіўся!
Да асноўнай дзеі лічаныя хвіліны. У касцеле вельмі шмат людзей. Парафіяне ветліва размаўляюць, віншуюць адзін аднаго са святам, жадаюць усяго найлепшага. Па-сапраўднаму таямнічае і вельмі цёплае свята. Упрыгожаны касцёл, адчуванне міру і пакою, радасці і любові – вернікі вялікай сям’ёй сустракаюць Божае Нараджэнне.
Перад святочнай імшой ксёндз Віталій урачыста завяршыў стварэнне Каляднай батлейкі, – паклаў у яслі фігурку Богадзіцяці. А затым пачалося набажэнства. Святар звяртаўся да прысутных з малітвай, з заклікам верыць у лепшае і няспынна рабіць дабро, дапамагаць блізкімі ўсім, хто мае патрэбу ў падтрымцы… Шчырая малітва, калядныя спевы, усмешкі на тварах, святочныя пажаданні…
Пасля імшы дарослыя і дзеці паказалі спектакль. З касцёла я выходзіла з адчуваннем свята. На душы было спакойна. Яшчэ раз падыйшла да стаенкі, крыху пастаяла, на хвілінку задумалася аб велізарнай любові і міласэрнасці Бога да чалавека. Сапраўды, Святая ноч. Выдатная нагода пачатку новага жыцця. Час задумацца аб пражытым годзе і памарыць аб наступным. Загадаць жаданні і марыць, каб усе яны збыліся.
