– Нарадзілася я ў Башкірыі, – гаварыла падчас сустрэчы Надзея Аляксандраўна. – Мама памерла рана, мне не было і 13 гадоў. Жыла з мачахай, але, самі разумееце, не надта добра было ўсё. Таму пасля заканчэння 9 класа па камсамольскай пуцёўцы паехала ў Казахстан. Маладыя, натхнёныя, нам усё было пад сілу. Тады здавалася, што інакш і нельга. Дарэчы, мы так і жылі – няўрымслівасць і ўзнёсласць нам дапамагалі. Тут я пазнаёмілася са сваім будучым мужам, затым закончыла курсы аператараў і працавала на падземных рудніках. Таму і выйшла на заслужаны адпачынак у 50 гадоў.

Надзея Аляксандраўна нарадзіла трое дзяцей, якія жывуць у Германіі. Кожны год яна ездзіць туды, штодзённа звязваецца па скайпу і з пяшчотай у голасе паведаміла, што ў яе сем унукаў і адна праўнучка.

Час ад часу наша размова скіроўвалася да песні. А інакш і быць не можа, бо гэта жанчына, як сябе памятае, крочыць з песняй па жыцці.

– У Казахстане ў нас быў свой ансамбль «Каліна», – працягвала Надзея Аляксандраўна. – Мы спявалі дуэтам з маёй сяброўкай Зояй. І наш кіраўнік, убачыўшы задаткі, хацеў адправіць нас у Варонежскі хор. Аднак лёс распарадзіўся па іншаму. Я выйшла замуж, таму нікуды не паехала, і заставалася вернай свайму ансамблю да таго часу, як пакінула Казахстан. Калі мяне праводзілі, многія плакалі, прысвячалі мне вершы, напісаныя ад усёй душы. Наогул, ад Казахстана ў мяне засталіся самыя светлыя ўспаміны…

І вось 18 гадоў таму, прыехаўшы на Крупшчыну, Надзея Аляксандраўна Вінскевіч зноў заявіла аб сабе.

– Сваю аддушыну я знайшла ў клубе «Жамчужына», што створаны пры Крупскім тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, – гаварыла Надзея Аляксандраўна. – Тут мы робім падзелкі, гутарым на самыя розныя тэмы і, канечне ж, спяваем. Мо’ я пайшла ў бабулю – яна была першай запявалай у царкве. А спяваць мне падабалася заўсёды – асабліва люблю рускія народныя песні.

Да месца адзначыць, што разам з ансамблем «Каліна» Надзея Аляксандраўна аб’ездзіла практычна ўвесь Казахстан. Яна захоўвае Знак ВЦСПС і пасведчанне  «За дасягненні ў самадзейным мастацтве». А Ганаровых грамат, Падзяк, Дыпломаў – не злічыць. І на Крупшчыне як удзельнік многіх раённых і абласных конкурсаў Надзея Аляксандраўна таксама неаднаразова атрымлівала прызы, падзякі і падарункі. 1 кастрычніка яна прыме ўдзел у абласным фестывалі ў Жодзіна, дзе з групай будзе спяваць песню «Сівы конь бяжыць», а 4 кастрычніка – у фестывалі харавых ансамбляў у Барысаве.

– Яшчэ і яшчэ раз хачу выказаць удзячнасць клубу «Жамчужына», – працягвала Надзея Аляксандраўна. – У нас такі калектыў зладжаны і  ініцыятыўны. З экскурсіямі мы аб’ездзілі ўсю рэспубліку, наведалі многія святыя мясціны, тэатры Мінска. Мне вельмі падабаецца ў Беларусі, на Крупшчыне. Спачатку сумавала па Казахстану, але потым звыклася. Ды і беларусы – гасцінныя, ветлівыя, уважлівыя да людзей. Тут я знайшла сабе новых сяброў.  І хоць ляцяць гады, нібы птушкі над галавой, калі ёсць справа па душы, а для мяне гэта песня, іх лёту і не заўважаеш.