Святкаваць юбілей да Надзеі Уладзіміраўны прыйшлі тыя, хто асабліва дарагі: родныя, блізкія, настаўнікі Крупскай раённай гімназіі, суседзі, райкам прафсаюза і раённы савет ветэранаў работнікаў адукацыі. Прысутныя не толькі віншавалі юбіляра, але і дзякавалі за мудрыя парады, за дабрыню і развагу, жадалі моцнага здароўя.

Энергічная, добразычлівая, мілавідная Надзея Уладзіміраўна за сваё жыццё дасягнула многага.

З дзяцінства ўсе дарогі вялі яе ў школу, творчае станаўленне пачалося ў сярэдняй школе г.п. Мір, што на Гродзеншчыне, дзе яна была пастаяннай удзельніцай алімпіяд па рускай мове і літаратуры. Яркая зорка ведаў указала шлях да наступнага этапа – Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя М. Горкага, філалагічны факультэт. Вучоба па выбранай спецыяльнасці дапамагла пераканаць студэнтку ў правільнасці выбару будучай прафесіі і зразумець: прага творчасці бязмежная.

Пасля заканчэння інстытута з вялікім задавальненнем працавала настаўніца ў Мікалаеўшчынскай сярэдняй школе Стаўбцоўскага раёна. У 1976 го­дзе Надзея Уладзіміраўна разам з сям’ёй пераязджае ў г.п. Крупкі: настаўніца і арганізатар па пазакласнай і пазашкольнай рабоце Льнозаводскай, Крупскай пасялковай школ, крупскай СШ № 2, загадчык раённага метадычнага кабінета.

Дзе б ні працавала Надзея Уладзіміраўна, у цэнтры яе ўвагі заўсёды былі рэзультатыўнасць навучання і выхавання падрастаючага пакалення. Хочацца адзначыць яе ўменне адчуваць кожнага вучня, заўважаць яго індывідуальныя магчымасці і асаблівасці. Пад непасрэдным кіраўніцтвам Надзеі Ула­дзіміраўны ў крупскай сярэдняй школе № 2 была арганізавана пошукавая работа – вучні збіралі матэрыялы аб Алене Фёдараўне Колесавай, а сустрэчы з баявымі сяброўкамі, роднымі Героя Савецкага Саюза займалі асаблівае месца ў дзейнасці настаўніцы.

Былая калега па рабоце Ія Міхайлаўна Лучына адзначае: «Адметнымі рысамі характару і прафесійнай дзейнасці Надзеі Уладзіміраўны былі няспынны творчы пошук і стратэгічнае мысленне ў дасягненні пастаўленых мэт і асабістая адказнасць. На­дзеі Уладзіміраўне было ўсё да спадобы, чым яна займалася».

А яе сын Юрый дадаў: «Нават не пытайцеся, якое ў мамы было любімае месца, акрамя дома. Бясспрэчна, гэта школа».

І гэта сапраўды так.

Прафесійная дзейнасць гэтага чалавека адзначана шматлікімі ўзнагародамі: знакам «Выдатнік народнай асветы БССР», граматамі Вярхоўнага Савета БССР, Міністэрства асветы БССР, а ў 1978 годзе Надзея Уладзіміраўна была абрана дэлегатам VІ з’езда настаўнікаў рэспублікі.

Сама ж Надзея Уладзіміраўна з гонарам заўсёды паўтарае: «За ўсе ўзнагароды я абавязана калектывам, дзе я працавала. Я ўдзячна лёсу за сустрэчу з цудоўнымі калегамі».

Амаль 50 гадоў аддала наша гераіня сваёй любімай справе і заўсёды заставалася неабсяжным акіянам сціпласці, прыстойнасці і чалавечнасці.

«Запрашаю вас на 90-гадовы юбілей», – з усмешкай мовіла на развітанне наш юбіляр.

Хай жа ўсе нягоды і праблемы, шаноўная Надзея Уладзіміраўна, не дакранаюцца да Вас і Вашых блізкіх. Дай Бог Вам здароўя і здзяйснення ўсіх мар.

З вялікай павагай і любоўю – Валянціна СКВАРКОЎСКАЯ, старшыня раённай ветэранскай арганізацыі работнікаў адукацыі.