– Адзін з цяжкіх успамінаў – дзень 7 мая 1986 года. Хадзілі чуткі, што дзяцей з забруджанай зоны будуць вывозіць. Але калі і куды – ніхто не ведаў.
Наш дом быў маладзёжным, і ў кожнай сям’і – дзеці. Таму і сёння нельга без слёз успамінаць, што тварылася тады. Збор быў прызначаны на 3 гадзіны на плошчы Леніна Нароўлі. І калі мы прывялі сына, дзе ўжо чакалі аўтобусы, ва ўсіх было адно пытанне: куды павязуць? Адказу на яго нам ніхто не даў. І даведаліся аб гэтым толькі на трэція суткі праз знаёмых з абласнога аддзела адукацыі.
Нам, бацькам, вельмі хацелася, каб наш сын як мага больш быў у чыстай зоне. Але пасля аднаго выпадку ўсё рэзка змянілася. Сын вярнуўся з чарговай паездкі на аздараўленне, і я паведаміла яму, што мне на рабоце на два месяцы выдзелілі пуцёўку ў «Артэк». Ён паглядзеў на мяне, затым на тату і з такім болем у голасе сказаў: «Я думаў, што вы мяне любіце, а вы толькі шукаеце, куды б мяне далей сплавіць...» Пасля гэтай размовы наш сын нікуды без нас не выязджаў.
Наступнае ўзрушэнне – высяленне вёскі, дзе жылі мае бацькі. Да ўсяго прывыкае чалавек, так і мы ўсе пакрыху пачалі прывыкаць да таго, што здарылася. Першая хваля высялення прайшла, і, здавалася, нас гэта не закране. Працавалі, на выхадныя ездзілі ў вёску, якая знаходзілася ў 13 км ад Нароўлі, дапамагалі бацькам, сеялі агароды, апрацоўвалі іх, пасвілі кароў, наогул, жыццё працягвалася.
Але ў жніўні патэлефанаваў тата і паведаміў, што нашу вёску таксама высяляюць. Стала невыносна балюча, бо гэта ж роднае месца, дзе ты нарадзіўся, дзе знаёмы ўсе сцяжынкі, дзе ўсе цябе добра ведаюць і ты ведаеш усіх... І вёска апусцела, дамы стаялі з забітымі вокнамі. Мы з мужам часта ездзілі туды, усё спадзяваліся, што некалі пачуем, маўляў, высяленне было часовым, і людзі могуць вяртацца.
І цяпер мы наведваем сваю вёску, і пасля кожнай такой паездкі доўга не хочацца ні з кім ні аб чым гаварыць, горла сціскаецца ад смутку, тугі і болю. Вёскі ўжо няма. Вуліцы, раней заасфальтаваныя, цяпер зараслі непраходным кустоўем. Дамы стаяць з расчыненымі дзвярыма, дзе-нідзе з дахамі, якія амаль абваліліся, і, здаецца, пытаюць: навошта вы кінулі нас? І калі вясной скрозь сухую траву прабіваюцца чырвоныя галоўкі цюльпанаў, гэты малюнак становіцца яшчэ больш шчымлівым.
Наша родная вёска – Белабярэжская Рудня Вербавіцкага сельсавета Нараўлянскага раёна.
Во вторник, 8 июля, с 9.00 до 10.00 состоится прямая телефонная линия с главным врачом УЗ «Крупская ЦРБ» ЛЕОНОВИЧ Екатериной Михайловной. 
