Але мірнае жыццё было вераломна зламана. Першыя дні вайны. Разгубленасць, страх, невядомасць… Людзі тады і ўявіць сабе не маглі, што іх чакаюць 1418 дзён і начэй пекла. Але грамадзяне адчувалі, што напаў моцны і жорсткі вораг, краіну чакаюць суровыя выпрабаванні.

Хутка яны стануць героямі і ахвярамі, салдатамі і бежанцамі, забітымі і параненымі, вязнямі і блакаднікамі, сіротамі, палоннымі і партызанамі… І ўрэшце рэшт вызваліцелямі і пераможцамі!

Словы «22 чэрвеня» не маюць патрэбы ў тлумачэнні. Упэўнена, што яны заўсёды будуць у нашай свядомасці напамінам пра жудасную трагедыю і, разам з тым, сімвалам бяспрыкладнай мужнасці і гераізму савецкага народа.

З першага дня вайны Беларусь стала арэнай найбуйнейшых бітваў. Першымі ўдар ворага прынялі пагранічнікі і перадавыя падраздзяленні войскаў прыкрыцця. Варожая авіяцыя бамбіла чыгуначныя вузлы, аэрадромы, а таксама Брэст, Гродна, Ваўкавыск, Баранавічы і іншыя беларускія гарады….

Выказаць словамі немагчыма, колькі выпакутавала наша беларуская зямля. Сэрца крывёй абліваецца, калі думаеш пра гэта, калі чытаеш, слухаеш, глядзіш дакументальныя кадры і кінахроніку. Але краіна выстаяла, годна прайшла праз усе выпрабаванні. І над гэтым не ўладны час. І сёння, у Дзень усенароднай памяці ахвяр Вялікай Айчыннай вайны і генацыда беларускага народа, нашы думкі і пачуцці звернуты да тых, хто загінуў у бітве, закатаваны ў палоне, памёр ад голаду і пазбаўленняў на акупаваных тэрыторыях. Мы шануем ветэранаў-франтавікоў, працаўнікоў тылу, усіх, хто фактычна на мяжы выжывання добрасумленна працаваў, за іх мужнасць, стойкасць, гатоўнасць абараняць краіну любой цаной. За сілу духа. Так, Вялікая Айчынная паказала: сіла духа, любоў да Радзімы важныя для Перамогі не менш, чым сіла зброі. Вялікі народ не дазволіў фашысцкім ботам растаптаць родную зямлю.

Гістарычная памяць. Яна патрэбна нам усім, каб прыклады той вайны былі магутным падмуркам для таго, каб усе мы цанілі і бераглі мір. Для нашых дзяцей, для дзяцей нашых дзяцей…