Таццяна Іванаўна Якаўлева, дачка чырвонага камандзіра, які загінуў смерцю храбрых у барацьбе з белагвардзейскімі бандамі на Каўказе, удзельніка Вялікай Айчыннай вайны.

Падчас нашай сустрэчы, 32 гады таму, ёй было 64 гады. Аднак, як вядома, чалавечае жыццё вымяраецца не гадамі, а тым, які след ён пакіне пасля сябе.

– Чалавека не будзе, а памяць пра яго застанецца, – гаварыла Таццяна Іванаўна. І ў пацвярджэнне сказанага павольным позіркам акідвала сцены ўласнага дома. А на іх – гісторыя яе неардынарнага жыцця, яе памяць. Кожны сувенір нагадваў ёй прыемныя ўспаміны:

 – Вось перад намі пано «Ой, бярозы ды сосны» – падарунак са злёту партызанскіх брыгад. А вось гэта – з Краснадара, Разані, Акцюбінска...

Пагадзімся, сапраўдны музей! Далей мы гарталі альбомы з пажаўцелымі ад даўнасці здымкамі, з якіх пазірае маладосць жанчыны, апранутай у шынель.

– У Дзень Перамогі я хадзіла па Берліну, была ў рэйхстагу, дзе зусім нядаўна ішлі баі. Незнаёмыя людзі паціскалі рукі, абдымаліся, спявалі песні. З імі спявала і я сваю любімую «Кацюшу».

Слухаеш яе аповяд, і перад вачыма паўстае воблік маладой жанчыны ў салдацкай гімнасцёрцы з ордэнамі на грудзях, а навокал – радасныя, шчаслівыя людзі, таварышы па зброі, якія вынеслі вайну на сваіх плячах.

Вялізны букет бэзу нагадаў Таццяне Іванаўне родны дом у далёкай адсюль Беларусі, сяброў з партызанскай брыгады імя Гудкова, з якімі граміла шэйкаўскі гарнізон, ставіла міны на «жалезцы».

...І вось Таццяна Іванаўна стаіць у акружэнні франтавікоў сёмай гвар­дзейскай ордэнаў Суворава і Кутузава авіядывізіі, што прымала ўдзел у вызваленні Букавіны і краін Заходняй Еўропы.

На пытанне, адкуль столькі энергіі, жыццярадаснасці, Таццяна Іванаўна адказала: «Люблю бываць сярод людзей. Выступаю, здараецца, каля сотні разоў у год. Па пуцёўках камсамола выязджаю ў іншыя гарады. Прыемна атрымліваць запрашэні на сустрэчу, значыць, людзі жадаюць бачыць мяне, чуць. Адным словам, патрэбна я ім. А гэта надае сілы, ды яшчэ якія!»