Гутарка адбылася захапляльная, цікавая, памятная. Ветэран расказваў аб мінулай вайне, аб мужнасці і гераізме нашых салдат, аб цяжкіх ваенных выпрабаваннях, суровых буднях абаронцаў Радзімы. Гэта надоўга запомнілася настаўнікам і вучням, якія ўважліва слухалі ветэрана. Дзеці задавалі розныя пытанні, на якія ахвотна адказваў наш суразмоўца. Мы даведаліся, што Васіль Андрэевіч нарадзіўся на Расоншчыне Віцебскай вобласці, дзе прайшлі яго дзіцячыя і юнацкія гады.

Да вайны пасля заканчэння школы паспеў папрацаваць у мясцовым калгасе рахункаводам. У 1942 годзе яшчэ зусім маладым пайшоў у партызаны, дзе быў ужо сфарміраваны атрад імя Калініна партызанскай брыгады імя Сталіна. Да месца адзначыць, што побач дзейнічала брыгада, у якой прымаў удзел і Пётр Міронавіч Машэраў. У атрадзе маладому партызану даводзілася хадзіць у разведку, удзельнічаць у баявых аперацыях па знішчэнні нямецкіх складоў з боепрыпасамі. «З-за недахопу рознага правіянту і харчавання (запалак, солі, хлеба) прыходзілася хадзіць у суседнюю Латвію, –  успамінаў ветэран. – Да граніцы з Латвіяй было дзесьці кіламетраў 15-20. Гэтыя правіянты дабываліся вельмі цяжка: ішлі праз мінныя палі, пад абстрэламі немцаў...»

З прыходам нашых войск у 1943 годзе Васіль Андрэевіч пайшоў на фронт і ваяваў у складзе 375-га стралковага палка 219-й дывізіі Калінінскага фронту, потым – у складзе Прыбалтыйскага фронту. Вызваляў Беларусь і Прыбалтыку. Ветэран успамінаў: «У гэты час быў на перадавой, у 1944 годзе вялася актыўная падрыхтоўка да вызвалення Беларусі і Прыбалтыкі. Асабліва жорсткімі былі баі за авалоданне трыма вышынямі непадалёк ад населенага пункта Пустошкі. Я ішоў у ланцугу атакуючых. З вялікімі цяжкасцямі авалодалі гэтымі вышынямі. Было шмат загінулых і параненых. За гэту аперацыю мяне ўзнагародзілі медалём «За баявыя заслугі».

У 1944 годзе ў ходзе жорсткіх баёў вызвалілі Беларусь і Прыбалтыку. У складзе палка быў кулямётчыкам. Многае прыйшлося перанесці ў баях. Асабліва цяжкімі былі дарогі ў Латвіі, баявое хрышчэнне адбылося пад горадам Рэзекне. За паспяховае авалоданне гэтым горадам кулямётчыку Касарэўскаму ўручылі ордэн Чырвонай Зоркі.

Нялёгкімі былі баі і пад Рыгай. За мужнасць і адвагу пры захопе горада ветэран быў узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені. У Прыбалтыцы было разбіта 20 нямецкіх дывізій. Вялікую групу акружылі і блакіравалі каля горада Ліепая. Гэта было ўжо ў пачатку мая 1945 года. За ліквідацыю і разгром гэтай групы войск у Прыбалтыцы Васіль Касарэўскі быў узнагароджаны медалём «За адвагу». Тут і закончылася для яго вайна.

У 1945 годзе як адважнага чырвонаармейца камандаванне накіроўвае Васіля Касарэўскага ў школу старшын у Станькава. Пасля заканчэння школы атрымоўвае накіраванне служыць у Крупскую вайсковую часць, дзе і знаходзіўся да 1954 года. Тут пазнаёміўся з будучай жонкай. Пасля дэмабілізацыі па сямейных абставінах пераехаў у вёску Вострава. Пэўны час працаваў шафёрам на торфзаводзе «Плавучае Галае», потым кранаўшчыком на льнозаводзе. Ветэран вайны пайшоў з жыцця ў 1991 годзе. Памяць аб гэтым чалавеку захоўваюць вяскоўцы, дзеці, унукі, вучні мясцовай школы. Падтрымліваюцца сувязі з сынам Васіля Андрэевіча – Віктарам, які шчыра дзеліцца ўспамінамі аб бацьку, байцу-выз­валіцелю.

Уладзімір КАНАПЛІЦКІ, аграгарадок Нача.