Прыемна было сустрэцца з ёй, пагутарыць з улюбёным у сваю справу чалавекам. Адразу захацелася даведацца, чаму Валянціна Міхайлаўна абрала прафесію педагога. На што мая суразмоўца адказала:

– Марыла стаць настаўніцай яшчэ з дзяцінства. Ды і старэйшая сястра Аляксандра паўплывала на выбар – з любоўю расказвала пра сваю настаўніцкую дзейнасць. У школе я любіла пісаць сачыненні, чытаць кнігі, вучыць вершы на памяць. Атрымаўшы атэстат аб сярэдняй адукацыі, працавала піянерважатай у Хацюхоўскай школе. Ад працы з дзецьмі атрымлівала асалоду. Таму цвёрда вырашыла стаць педагогам. Скончыла завочна філалагічны факультэт БДУ. Пэўны час выкладала беларускую мову і літаратуру ў Халопеніцкай школе.

– Якімі педагагічнымі прынцыпамі кіраваліся ў рабоце? – пытаюся ў Валянціны Міхайлаўны.

– Шчыра кажучы, мне вельмі імпануюць словы Коліна Цернера: «Навучыўшыся аддаваць нешта іншым, вы, магчыма, атрымаеце самую вялікую ўзнагароду ў жыцці, нават калі пачнеце з таго, што будзеце дарыць людзям сваю ўсмешку», – адказвае яна. – А галоўны прынцып маёй работы – вучыць дзяцей вучыцца. Нельга навучыць дзяцей усяму, а вось дапамагчы раскрыцца, патлумачыць, як ён можа высока ўзняцца – магчыма. Я заўсёды вучыла дзяцей быць годнымi грамадзянамі малой радзімы, сваёй краіны. Імкнулася, каб вучні заўсёды былі задаволены ўрокамі.

Успамінала Валянціна Міхайлаўна і сваіх былых калег, якія дапамагалі ёй набываць лепшыя прафесійныя якасці, – дырэктара Халопеніцкай школы Людвіга Адольфавіча Жызнеўскага, настаўнікаў Ганну Фёдараўну Доўгую, Андрэя Максімавіча Слабуху, Людмілу Лаўрэнцьеўну Цыванёнак. Дарэчы, Людвіг Адольфавіч і параіў Валянціне Міхайлаўне паспрабаваць сябе ў якасці кіраўніка. На той час яна была намеснікам дырэктара Халопеніцкай школы.

– Словы Людвіга Адольфавіча «У цябе ўсё атрымаецца» сталі для мяне знакавымі, – успамінае суразмоўца. – Так я стала кіраваць роднай Якімаўскай школай. Прызнацца, спярша было цяжка, не хапала вопыту. Але верыла, што ўсё атрымаецца. Таму нястомна павышала прафесійнае майстэрства. Дапамагалі слушныя парады калег, кіраўнікоў устаноў і аддзела адукацыі.

– Ці былі думкі змяніць сельскае жыццё на гарадское? – пытаюся.

– Што вы! Не! – адказвае Валянціна Міхайлаўна. – Усё жыццё працавала на карысць сваёй малой радзімы. Усе намаганні калектыву былі накіраваны на развіццё не толькі школы, але і вёскі. Мы ўдзельнічалі ў мастацкай самадзейнасці, працавалі на саўгасных палетках, былі актывістамі грамадскага жыцця. Доўгі час я ўзначальвала партыйную арганізацыю саўгаса.

Ганарыцца Валянціна Міхайлаўна і вучнямі, што абралі шлях настаўніка. Гэта Таццяна Макрыцкая, Ларыса Барсукова, Святлана Жук, Юлія Качан і іншыя. А моладзі вопытны педагог жадае не баяцца цяжкасцей, слухаць парады старэйшых і ра­зам будаваць спакойную і ўтульную будучыню.

Пагутарыўшы з Валянцінай Міхайлаўнай, я прыйшла да высновы, што прафесію педагога яна выбірала па поклічу сэрца, што стала годным ладам яе жыцця. Жадаю Валянціне Міхайлаўне далейшага шчаслівага лёсу.

Валянціна СКВАРКОЎСКАЯ,
старшыня раённай ветэранскай арганізацыі работнікаў адукацыі.