Да гэтых слоў далучылася і адказны сакратар раённай арганізацыі ветэранаў Раіса Быкава. Цёплая коўдра – падарунак ад імя раённага выканаўчага камітэта – яшчэ доўга будзе саграваць Надзею Іванаўну.

Падчас сустрэчы жанчына коратка расказала аб сабе. Нарадзілася яна ў вёсцы Баравец Сакалавіцкага сельсавета. Жыла, як і ўсе вясковыя дзеці, а іх тады ў кожнай сям’і было нямала. Да вайны скончыла 4 класы Сакалавіцкай школы. 

– А ўжо як вызвалілі наш раён ад немцаў, – працягвала Надзея Іванаўна, – у школу не пайшла. Сказалі, што пераростак. Яно то і сапраўды так было. Мне ж ужо 17 з паловай стукнула. І паехала я тады да сястры ў Барысаў. Уладкавалася ў чыгуначную сталовую, дзе і адпрацавала пяць гадоў. Тут і лёс свой сустрэла – пазнаёмілася з хлопцам, былым ваенным. Адразу жылі ў Барысаве, але затым вырашылі пераехаць у Крупкі. Нарадзіла чатырох дачок – Валянціну, Галіну, Наталлю і Алену, але так надарылася, што прыйшлося развесціся з мужам і адной гадаваць сваіх дачушак. Ізноў крутыя павароты лёсу. Муж паехаў у Мінск, там ажаніўся, але жыццё не склалася і там. Урэшце рэшт пахаваць яго, бяздомнага, зноў жа давялося мне разам з дочкамі...

Ратавала нашу гераіню толькі работа. Адразу пайшла на Крупскую хлебапякарню, дзе даводзілася працаваць і ў начныя змены, а ў яе ж маленькія дзеці. Таму, калі прапанавалі работу на кухні ў сталовай Крупак, не вагаючыся, пагадзілася. З удзячнасцю нагадвае сёння Надзея Іванаўна сваіх настаўніц, якія навучылі яе азам повара: Раісу Фёдараўну Данілаву і Галіну Рыгораўну Міранюк. 

– Гады два працавала поварам у Худавецкай сярэдняй школе, давала водпускі паварам у сталовай і рэстаране, з дзясятак гадоў аддала рабоце повара ў крупскай сярэдняй школе № 1, – працягвала расказваць Надзея Іванаўна. – Усяму навучылася, таму і атрымлівала падзякі ад кіраўніцтва грамадскага харчавання.

А яшчэ – ад усіх вучняў, якім заўсёды імкнулася гатаваць смачныя абеды. Вось і на 90-гадовы юбілей да любай і шаноўнай маці, бабулі, прабабулі і нават прапрабабулі прыехалі самыя родныя і блізкія людзі. «Усе добрыя, адукаваныя, адведалі мяне, – заўважыла напрыканцы Надзея Іванаўна. – Вельмі рада, што ўбачыла іх. Дзе б я даехала цяпер да ўсіх? Гады ж бяруць сваё...»

Так, хоць і сапраўды гады, як кажуць, бяруць сваё, але доўгімі вечарамі, калі не спіцца Надзеі Іванаўне, яе сэрца хвалююць успаміны аб пражытым і перажытым, яны даюць ёй асалоду ці сум, а яшчэ яна ў думках вяртаецца на сваю малую радзіму – у вёску Баравец...