Імянінніца была вельмі рада гасцям, запрасіла за стол, дзе за кубкам гарбаты расказала пра сваё доўгае і небесклапотнае жыццё:

– Нарадзілася і вырасла я ў вёсцы Гарадзішча ў шматдзетнай сям’і – у бацькоў нас было сямёра. Тата працаваў лесніком, маці вяла хатнюю гаспадарку, выхоўвала дзяцей. Каб заробіць хоць крыху грошай, летам збірала ягады і грыбы, здавала іх нарыхтоўшчыкам. Трымалі вялікую гаспадарку, апрацоўвалі шмат зямлі. Аднак ежы не хапала, бо трэба было плаціць вялікі падатак. І да гэтага часу памятаю пах праснакоў, якія мама пякла з ільняной і ржаной мякіны.

Калі пачалася вайна, дзяўчынцы споўнілася 14 гадоў. Яна добра запомніла, як разам з вясковымі дзецьмі пасвіла гусей у поле, а насустрач бегла жанчына з іх сяла і крычала: «Дзетачкі, пачалася вайна!»

– Нялёгка давялося ў гады фашысцкай навалы, – працягвала Кацярына Іванаўна. – У нашу вёску прыходзілі чужынцы, адбіралі прадукты харчавання, хатнюю жывёлу. Карову даводзілася хаваць у суседняй вёсцы Узнацк. Усяго хапіла. Мая мама, рызыкуючы сваёй сям’ёй, схавала ў доме салдата, які, згодна яго слоў, адстаў ад сваіх. А яго знайшоў у балоце і прывёў да нас брат маці. І яна выхадзіла яго, а затым, хаваючыся ад паліцаяў, дапамагла выйсці з вёскі. Пасля вайны гэты салдат наведаў нашу сям’ю, яшчэ доўгі час дасылаў паштоўкі.

Калі вызвалілі раён, Кацярына Іванаўна стала працаваць кантралёрам у Халопеніцкім аддзяленні Дзяржбанка. Пасля закрыцця гэтай установы працавала паляводам у мясцовым калгасе. У 1949 годзе выйшла замуж за Міхаіла Піліпавіча Прышчэпава, які прыехаў у вёску маладым настаўнікам. У сям’і нарадзіліся тры дачкі: Валянціна, Ларыса і Лідзія. Дружна жылі муж і жонка, паважалі адзін аднаго, выхавалі дзяцей, далі ім добрую адукацыю. І сёння Кацярына Іванаўна гаворыць пра свайго мужа: «Гэта быў самы лепшы чалавек». 

На заслужаны адпачынак Кацярына Іванаўна пайшла з роднага калгаса. Але сумаваць ёй не даводзіцца. Дочкі таксама ўжо на пенсіі, па чарзе прыязджаюць і жывуць у маці, дапамагаючы ёй па гаспадарцы. Наведаць бабулю і папрацаваць на прысядзібным участку прыязджаюць і ўнукі. А сёння ў Кацярыны Іванаўны 5 унукаў і столькі ж праўнукаў. З вялікай любоўю і пашанай усе адносяцца да сваёй мамы, бабулі, прабабулі.

Да месца адзначыць, што ў доме нашага юбіляра ідэальны парадак. Вялікая зала ўпрыгожана вышыванкамі, накідкамі і сурвэткамі. Усюды шмат кветак. Менавіта яны, кветкі, суправаджаюць усё жыццё жанчыны. «Паглядзіш на рамонак або лілею, і адразу ўзнімаецца настрой, на душы становіцца святлей», – зазначыла напрыканцы сустрэчы Кацярына Іванаўна. І з гэтам нельга не пагадзіцца.