Гэтымі красавіцкімі днямі жыхарка аграгарадка Нача Ніна Андрэеўна Голуб адзначыла юбілейную дату – 90-годдзе з дня нараджэння. Павіншаваць юбіляра з адметнай падзеяй у жыцці педагога-ветэрана прыехалі начальнік аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама Лідзія Бачышчава, старшыня прафкама аддзела адукацыі Алена Ліхолап і старшыня раённай ветэранскай арганізацыі педагогаў Валянціна Скваркоўская.Шчырыя і сардэчныя словы пажаданняў бадзёрасці, святочнага настрою і мірнага блакітнага неба, уручэнне падарункаў ад раённага выканаўчага камітэта і аддзела адукацыі, букеты кветак – усё гэта вельмі кранула Ніну Андрэеўну, і яна нагадала асобныя моманты свайго жыцця, сваёй работы.
Цяжка падлічыць, колькі разоў на дзень, тыдзень, месяц чула Ніна Андрэеўна – настаўніца пачатковых класаў Каўпыніцкай школы – сваё імя і імя па бацьку. А за 48 гадоў працоўнага стажу? Так-так, менавіта столькі часу адпрацавала педагогам наша імянінніца.
– Яшчэ калі вучылася ў школе, марыла стаць настаўніцай. І гэта не проста гучныя словы, – расказвала падчас сустрэчы Ніна Андрэеўна. – Чатыры класы скончыла ў вёсцы Клён, дзе нарадзілася, а затым хадзіла ў школу ў Жаберычы. Але чэрвень 1941 года змяніў усе мае планы і задумы. Да дробязей помню, як суботнім вечарам мы – выпускнікі-васьмікласнікі – з песнямі, жартамі, атэстатамі ў руках ішлі з Жаберыцкай школы дамоў, у вёску Клён. Было гэта 21 чысла. А назаўтра пачулі страшную вестку – пачалася вайна...
У верасні 1943 года Ніна Голуб разам з іншымі вясковымі дзяўчатамі прымусова была вывезена ў Германію. Цяжкія часіны давялося перажыць на чужыне: і кароў даіла, і сеяла, і капала, і ўбірала плантацыі баўэра аж да красавіка 1945 года.
Пасля вяртання дадому працавала ўліковым работнікам у калгасе. У жніўні 1946 года райкамам камсамола дзяўчына накіроўваецца старшай піянерважатай у Нацкую сярэднюю школу. Затым яна паступае ў Барысаўскае педагагічнае вучылішча, якое заканчвае ў 1949 годзе, і яе накіроўваюць у Каўпыніцкую пачатковую школу. Менавіта з гэтага часу і да 1990 года Ніна Андрэеўна хадзіла з Начы ў Каўпыніцу вучыць дзяцей. А пасля яшчэ пяць гадоў працавала ў Нацкай сярэдняй школе.
– У Каўпыніцы займаліся вучні з 1 па 4 класы, – працягвала і былы дырэктар, і настаўніца школы. – Было два камплекты. Даводзілася наведваць і тых дзяцей, якія па якойсьці прычыне не з’яўляліся на заняткі, заставалася і пасля ўрокаў, вучыла і такіх, хто з-за хваробы не хадзіў у школу. Як пачну ўспамінаць, дык і ночы мала. З выпускнікоў ёсць настаўнікі і ваенныя, медыкі і будаўнікі, рабочыя заводаў і сельгаспрадпрыемстваў. Любіла ўсіх, як сваіх дзяцей.
І сёння ідуць да першай настаўніцы былыя вучні, дасылаюць ёй пісьмы і паштоўкі, запрашаюць на вечары сустрэч, дораць ёй сувеніры, памятныя падарункі. Кнігу «Памяць. Крупскі раён» Ніне Андрэеўне падарылі Фёдар Мароз і Уладзімір Драніца.
Гартае яна не толькі старонкі шматлікіх альбомаў, але і старонкі сваёй памяці:
– Часта ўспамінаю сваіх былых вучняў, а таксама тых, хто вучыўся ў Жаберыцкай школе. Дарэчы, я хадзіла ў школу разам з Віктарам Піліпавічам Касцюкевічам, якога добра ведаюць прадстаўнікі старэйшага пакалення. Партызан, ардэнаносец, знакаміты старшыня калгаса «Бальшавік». Адным з прадстаўнікоў «залатога фонду кіраўнікоў» назваў яго Пётр Міронавіч Машэраў. Удзячна я і сённяшняму кіраўніцтву і педкалектыву Нацкай сярэдняй школы, якія не забываюць мяне. Прыемна было ўбачыць у раённай газеце віншаванне ад калег з маім 90-гадовым юбілеем. Сніцца мне школа і цяпер. Здаецца, скінуць бы дзясяткі тры гадоў, і пайшла б мераць кіламетры ад Начы да Каўпыніцы...
Слухалі гэту прыемную, памяркоўную, добразычлівую жанчыну, і па бляску вачэй, па прысутнай ёй энергіі адчувалася: так яно і было б. Да месца адзначыць, што ў красавіку Ніне Андрэеўне ўручаны юбілейны медаль «70 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.». Так да шматлікіх Ганаровых грамат, Дыпломаў і Падзячных пісьмаў далучаюцца ўзнагароды.
Фота Аляксандра БУДЗЬКО.
