Шмат самых шчырых і сардэчных слоў пажаданняў пачула яна ў свой юбілейны дзень нараджэння. Усе жадалі Кацярыне Міхайлаўне здароўя, бадзёрасці, дабрабыту, толькі светлых і шчаслівых дзён, а яшчэ – сустрэцца праз пяць гадоў на стагоддзі і ўбачыць імянінніцу такой жа абаяльнай, добразычлівай і гасціннай.
– Пэўна, лёсам мне наканавана доўгае жыццё, хоць і поўнае цяжкіх выпрабаванняў, – гаворыць Кацярына Міхайлаўна. – Як пачалася вайна, мне не было і 16-ці. Прайшло ўжо 75 гадоў з таго часу, але, здаецца, да дробязяў памятаю кожны дзень з 1941 па 1944-ы. Я магу не ўспомніць, што ела сёння раніцай, але не забуду, нават у якой сукенцы я была і што рабіла раніцай 22 чэрвеня 1941 года. Жыла я тады на Любаншчыне, у лясным краі...
Дзяўчына, як і многія іншыя маладыя людзі, не магла змірыцца з тым, што фашысты топчуць іх родную зямлю. І тады юная Кацярына ўступае ў атрад імя Давыдава, які ўваходзіў у 121-ю брыгаду пад камандаваннем Брагіна. У атрадзе ёй прыйшлося выконваць самыя розныя заданні: быць медыцынскай сястрой, стаяць на пастах, разам з разведгрупай абразаць тэлефонныя правады, здабываць важныя звесткі. Партызаны знаходзіліся ўвесь час сярод балот, у вадзе, у холадзе. Нават у самыя марозныя зімовыя дні і ночы жылі ў зямлянках. Пілі балотную ваду, бо іншай не было, харчаваліся, чым давядзецца, часам галадалі.
– Аднойчы ў час блакады мы трапілі ў акружэнне, – працягвала свой аповяд Кацярына Міхайлаўна. – Але на той раз нам пашанцавала, бо немцы неяк не заўважылі нашу зямлянку, дзе знаходзілася пяць чалавек: чатыры хварэлі на тыф, а адзін быў паранены ў нагу. У іх была высокая тэмпература, і яны пастаянна прасілі піць. Я ніяк не магла іх пакінуць. Але ў кожнага партызана была прыхаваная граната на запас, для сябе. Мы ж ведалі, якім катаванням падвяргалі фашысты захопленых у палон партызан. Медаль «За адвагу» я і атрымала за догляд хворых у гэтай тыфознай зямлянцы.
Кацярына Міхайлаўна ўзгадвае многія і многія эпізоды як з партызанскага жыцця, так і мірнага. Прывядзем адзін з іх. Неяк ад работы яе накіравалі на курсы павышэння кваліфікацыі ў г. Мінск. Разам з калегамі вырашылі наведаць музей Вялікай Айчыннай вайны. І на адным са стэндаў яна ўбачыла здымак, ад якога не магла адвесці вачэй. Гэта была фатаграфія іх партызанскага атрада!
– На здымку я пазнала Тамару Гугала, Пятра Мікалаевіча, Ніну, Аню, – і сёння з вялікім хваляваннем адзначае Кацярына Міхайлаўна. – Помню, што ў жніўні 1943 года фатаграфаваў оперупаўнаважаны Леў Вікенцьевіч Луневіч. Шкада, што не помню ўсіх прозвішчаў, але я ніколі не забуду тое, што нам давялося перажыць усім разам.
Сёння Кацярына Міхайлаўна шчаслівая, што яе дзеці, унукі і праўнукі жывуць у мірнай краіне, пад блакітным небам і яркім сонцам. Шчаслівая, што і яна, набліжаючы доўгачаканую Перамогу, унесла свой уклад.
Крупская ЦРБ информирует о возможности получить консультацию врача общей практики на базе УЗ «Крупская ЦРБ» 27 ноября. 
