– У нашым раёне нямала населеных пунктаў, дзе пражываюць 5-10-20 чалавек,– заўважыла Людміла Васільеўна. – І паштальёну даводзіцца пераадольваць вялікую адлегласць, каб даставіць у аддаленыя вёскі газеты, пісьмы і часопісы. Цяпер іх замяніла мотадастаўка. Інакш кажучы, паштальён дастаўляе карэспандэнцыю не пяшком, і не на веласіпедзе, а на спецыяльным аўтамабілі. І ў нас робіць гэта Святлана Рабава. У зоне абслугоўвання ў яе – 46 населеных пунктаў. Так што за дзень прыходзіцца праязджаць дзесьці 250 кіламетраў. Але нашу Святлану гэта не засмучае, бо большасць «яе» вёсак – невялікія і маланаселеныя. Паштальёна там чакаюць з вялікім нецярпеннем.

І вось у адзін з вераснёўскіх дзён, а дакладней, у сераду, аўтар гэтых радкоў праехала па ўсяму маршруту паштальёна. Чаму я падкрэсліла, што ў сераду? Ды таму, што серада і субота лічацца найбольш цяжкімі, бо менавіта ў гэтыя дні крупчанам-падпісчыкам дастаўляецца і раённая газета. А, як вядома, тыраж «Крупскага весніка» – больш чатырох з паловай тысяч экземпляраў. І раёнку выпісваюць амаль у кожным населеным пункце, у чым, забягаючы наперад, мне давялося не раз пераканацца ў дзень паездкі. 

Са Святланай мы сустрэліся з самай раніцы падчас сартыроўкі карэспандэнцыі. Паштальён хуценька раскладвала газеты і часопісы, якія трэба даставіць у тую ці іншую вёску, падпісвала нумары дамоў. А толькі раённай газеты аказалася звыш 350 экземпляраў. Яшчэ былі «СБ. Беларусь сегодня», «Женская газета», «Аргументы и факты», «Вести потребкооперации», «Комсомольская правда» (толстушка) і іншыя выданні. Акрамя ўсяго, яшчэ з дзясятак заказных пісьмаў, якія трэба было ўручыць адрасату асабіста. Загадзя зазначу, што ўсе яны, да радасці паштальёна, былі ўручаны. І вось усе справы на Крупскім участку паштовай сувязі закончаны і мы садзімся ў машыну.

– Сёння ў мяне вадзіцель новы, так што трэба будзе і за дарогай сачыць, каб падказваць яму далейшы маршрут,– гаварыла паштальён ужо ў машыне. – Але нічога, справімся. Праўда, Максім? Некалькі разоў праедзеш, дык запомніш. На пачатку маёй дзейнасці мне таксама нялёгка прыйшлося. Я месяц ездзіла, каб вывучыць маршрут. Добра, што вопытны вадзіцель тады працаваў, які раён ведаў, як сваіх пяць пальцаў. Мотадастаўка ў нас укаранёна з ліпеня 2014 года. Спачатку развозілі кіпы газет у 18-20 скрынак па гораду, каб было лягчэй паштальёнам, ды плюс яшчэ па арганізацыях. Чаму пайшла на мотадастаўку? Адразу ніхто не згаджаўся, а я падумала-падумала ды і дала згоду. Часам даводзіцца і затрымлівацца нават не на адну гадзіну, але ж дзеці ў мяне ўжо выраслі, не трэба спяшацца, каб з сада ці са школы забраць іх. Вось так і працуем, усё робім згодна з вызначаным маршрутам, не мінаем ніводнай вёскі. А іх, падкрэслю яшчэ раз, у сераду і суботу ажно 46! Часам бывае, што газет няма, можна было б і не заязджаць, але ж ёсць пасылкі, пісьмы, паштовыя пераводы...

Размаўляючы, мы пад’язджаем да вёскі Вялікая Слабада. Для недасведчанага чалавека назвы вуліц толькі мільгацелі: Лясная, Садовая, Лугавая, Перамогі, Магістральная. Але не для Святланы, якая подбегам укідвала газеты ў паштовыя скрынкі, садзілася ў машыну і на хаду адбірала новыя газеты, каб данесці іх падпісчыкам. Дарэчы, да падпісчыкаў Вялікай Слабады пошта прыязджае да адных з першых, таму некаторыя вяскоўцы ўжо ведаюць дакладны час прыезду паштовай машыны, чакаюць яе і выходзяць з дамоў, каб карэспандэнцыю ўзяць адразу ў рукі. 

– У кожным населеным пункце ў мяне ёсць свой чалавек, якому можна патэлефанаваць, пацікавіцца ў яго ці ўсе жывыя-здаровыя, ці на месцы яны,– працягвала Святлана. – З укараненнем мотадастаўкі я аказваю ўсе тыя паслугі, якія аказваліся і раней: дастаўляю вяскоўцам газеты і часопісы, пісьмы, прымаю аплату за камунальныя паслугі і мабільную сувязь, вяду падпіску на перыёдыку. Не змянілася і дата выплаты пенсій пажылым людзям. Усіх пенсіянераў уключылі ў базу дадзеных Крупскага ўчастка паштовай сувязі для ажыццяўлення выплаты пенсій па маршруце мотадастаўкі.

На маё пытанне, ці ёсць на яе ўчастку на абслугоўванні ветэраны вайны, Святлана адказала:

– У Зароўі – Аляксандр Фролавіч Аляксееў, у Сакалавічах – Мальвіна Іванаўна Гармазінская, у Лагах – Нестар Арсенцьевіч Свідзерскі, у Запутках – Іван Савельевіч Аніскавец. Пры сустрэчы з гэтымі заслужанымі людзьмі стараюся выслухаць іх просьбы і пажаданні, быць карыснай ім, знайсці для кожнага цёплае слова. 

Мне давялося пераканацца, што літаральна ў кожным населеным пункце паштальён – жаданы госць. Людзі, якія пражываюць у маланаселеных вёсках, ужо змірыліся з закрыццём паштовых аддзяленняў і прывыклі да таго, што іх абслугоўвае пошта на колах. Наша Святлана, дарэчы, дзякуючы мотадастаўцы, замяніла 7 паштальёнаў, якія ў свой час разносілі карэспандэнцыю па ўсіх 46-ці вёсках. І сяльчане ведаюць, што газеты, часопісы, іншая карэспандэнцыя ім заўсёды будуць дастаўлены своечасова.

Пасля Сакалавіч, дзе ў сувязі з атрыманнем пенсіі мы затрымаліся на пэўны час, былі Баравец, Красноўка, Навесы, Падсосенка, Пліса, Дворышча, Стары Бобр, Доўгае...  Ды ці пералічыш іх усе?!  І, пераязджаючы з адной вёскі ў другую, мы вялі размову. Святлана родам з вёскі Зарэчча Смалявіцкага раёна. Закончыўшы восем класаў, паступіла ў Навапольскі сельгастэхнікум, пасля вучобы ў ім была накіравана бухгалтарам у калгас імя Калініна. Жыла ў Худаўцах на кватэры. У хуткім часе выйшла замуж за мясцовага хлопца, нарадзіліся Саша і Наташа. Маладая сям’я атрымала дом у вёсцы Майск, тут і жывуць ужо роўна 25 гадоў. Так склаліся абставіны, што Святлане 13 гадоў давялося папрацаваць у сельскіх магазінах, два з паловай гады на ПВДС і вось няпоўныя два гады, як яна на пошце. Спачатку была паштальёнам на дачы водпускаў, а затым на мотадастаўцы. 

Можна смела сказаць (ды я і пераканалася ў тым), што наша гераіня ведае імя па бацьку ўсіх вяскоўцаў, якім дастаўляе пенсіі, газеты і пісьмы, а пад заказ і розныя тавары. Час ад часу даводзілася чуць: «Як ваша здароўе, Мікалаеўна?», ці «Што новага ў вас, Лазаравіч?» Было відавочна, што Святлана працуе з душой і поўнай аддачай, вельмі цёплымі адносінамі да людзей.

Амаль у кожным з сельскіх населеных пунктаў цяпер не індывідуальныя, а аб’яднаныя па тры-шэсць ці больш абанентаў паштовыя скрынкі. Па-першае, гэта зручна для самога паштальёна, па-другое, вяскоўцы ўсё роўна атрымліваюць сваю прэсу ў крокавай даступнасці ад дома. Аднак надараецца і такое, калі паштальён не пакідае карэспандэнцыю ў скрынцы, а наведвае людзей асабіста. І нагодай таму можа стаць выдача пенсіі, падпіска, дастаўка заказаных тавараў або проста чалавечая просьба. Відавочная і перавага мотадастаўкі: яна праводзіцца прыкладна ў адзін і той жа час (атрымальнікі дапамог могуць планаваць свой дзень і знаходзіцца дома), павялічваецца працэнт дастаўленых даручэнняў і скарачаецца час дастаўкі.

Праект пад назвай «Мабільная пошта» ўжо даказаў і сваю жыццяздольнасць, і тое, што справа гэта перспектыўная. Галоўная задача – наблізіць паслугі да сяльчан – выконваецца, а абслугоўванне жыхароў, як бачна, арганізавана прадумана і разумна.

У верасні праходзіў ХІХ рэспубліканскі конкурс прафесійнага майстэрства сярод аператараў сувязі і паштальёнаў па дастаўцы паштовых адпраўленняў і друкаваных сродкаў масавай інфармацыі. 70-годдзе Перамогі савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне, Сусветны дзень пошты, 20-годдзе РУП «Белпошта», Год моладзі і 110-годдзе Беларускага прафесійнага саюза работнікаў сувязі – усе гэтыя падзеі сталі тэмамі конкурсных заданняў. Удзел у ім прымала паштальён Крупскага ўчастка паштовай сувязі Барысаўскага раённага вузла паштовай сувязі Святлана Рабава. І адразу зазначым, што небеспаспяхова.

– Спачатку праходзіў конкурс у Барысаўскім раённым вузле паштовай сувязі,– расказвала Святлана. – На ім сярод паштальёнаў я заняла першае месца і была вылучана на абласны ў горад Мінск. Тут аказалася на другім месцы, атрымаўшы два дыпломы і сертыфікат. І вось тры паштальёны і тры аператары абаранялі гонар Мінскага філіяла РУП «Белпошта». Конкурс праходзіў напружана. За званне называцца лепшым змагаліся сем каманд: па адной ад кожнай вобласці і калектыў вытворчасці «Мінская пошта». Мы павінны былі прадэманстраваць журы не толькі глыбокія прафесійныя навыкі, але і паказаць будучае беларускай пошты, а таксама крэатыўна прэзентаваць свае касцюмы. Акрамя таго, наша каманда аформіла стэнд, прысвечаны пошце ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Дэвізам кожнага стэнда стаў заклік «Помніце, якой цаной заваявана шчасце!»

У першы дзень конкурснай праграмы праходзіла прэзентацыя, у другі – удзельнікі пацвярджалі свае веды і прафесійныя навыкі ў практычных і тэарэтычных іспытах. А затым прайшло ўзнагароджанне пераможцаў. 

Усе засталіся вельмі задаволенымі, бо каманда Мінскага філіяла РУП «Белпошта» прызнана лепшай у рэспубліцы. Тры аператары паштовай сувязі і тры паштальёны Мінскай вобласці не толькі дастойна прайшлі ўсе этапы раённых і абласных спаборніцтваў, але і змаглі з’яднана адстаяць каманднае лідэрства на вышэйшым узроўні. А наша Святлана Рабава сярод 21 паштальёна ў асабістым заліку аказалася на ганаровым чацвёртым месцы. Ёй уручана кававарка як паштальёну з малым стажам работы, які дабіўся вялікіх рэзультатаў. Дарэчы, Святлана Іванаўна – першая ў гісторыі крупскай пошты заняла прызавое месца на абласным конкурсе і прымала ўдзел у рэспубліканскім конкурсе.