Так, апошнім часам, калі надыходзяць халады, Антаніне Антонаўне даводзіцца пакідаць сваю сядзібу. «Дзе ж ты дзенешся, – гаварыла яна. –  Нялёгка адной заставацца, і напаліць жа ў хаце трэба, і есці прыгатаваць. Пакуль магла – спраўлялася. Але ж ведаю, што і ў дачок тады баліць душа за мяне. Вось і пачала ездзіць да іх узімку. Але як бы добра не было, цягне дадому. Вось і сёлета ўжо 7 мая прывезлі мяне ў Шарнева. Ды яшчэ і сюрпрыз падрыхтавалі да майго юбілею: загадзя разабралі старыя пабудовы, хлявы, вычысцілі ўвесь двор, зрабілі новую агароджу, нават клумбы разбілі. Светла стала ў двары, чыста. І ўсё гэта рабілася скрытна, мне нават не сказалі ні слова. Але ж яшчэ ў Мінску, калі села ў машыну, папярэдзілі ўсё-такі, каб я не здзівілася, калі ўбачу абноўленую сядзібу».

І мы, дарэчы, таксама былі ўражаны, калі ля дома № 4, дзе жыве Антаніна Антонаўна, убачылі новую дабротную агароджу, вароты, брамку. Усё зроблена акуратна, з веданнем справы. У калідоры стаялі скрынкі з расадай таматаў, перцаў, капусты. Усё гэта вырошчвалася ў кватэры, каб затым высадзіць на сваім агаро-дзе і цэлае лета даглядаць. А сумаваць Антаніне Антонаўне ўвесь гэты час і не будзе калі. Па яе словах, дочкі з Мінску са сваімі сем’ямі кожны выхадны прыязджаюць, ды і дачка і ўнучка з дзецьмі з Масквы любяць гасцяваць у Шарнева.

У сваю чаргу ахвотна, з вялікай радасцю і жаданнем прымае ўсіх сама гаспадыня. Ёсць што расказаць ёй, ёсць што ўспомніць. Падчас сустрэчы Антаніна Антонаўна распавяла нам пра сваё жыццё. Родам яна з вёскі Кіявец, сям’я была вялікая і перасялілі іх у пасёлак Шарнева, дзе і жылі да 1933 года. «Мой бацька быў граматным, закончыў 4 класы народнага вучылішча. Вось і прапанавалі яму работу рахункавода ў Кіяўцы. Мы і дом свой перавезлі туды, – працягвала Антаніна Антонаўна. – У вайну ж гэты дом згарэў, і мы зноў пераехалі сюды. А якраз перад вайной я скончыла 8 класаў. І вось, калі ў 1944 годзе наш раён быў вызвалены ад немцаў, прыходзіць да нас настаўніца і кажа: «Тоня, я дам табе работу, толькі на курсы паедзеш». Бацькі не надта хацелі адпускаць мяне, ды і не было за што ехаць. Але мама прадала козачку, дала мне грошы і паехала я ў Барысаў на трохмесячныя курсы. Закончыла іх, а ў Абчугскую школу за гэты час прыслалі настаўніцу, дырэктара, і мне месца не аказалася. Накіравалі мяне тады ў Вязок. Вось тут і пачулі мы, што наступіў Дзень Перамогі. Так радасна было, што і плакалі, і плясалі. Дапрацавала той навучальны год у Вязку, і прыехала дамоў. Пакуль не выйшла замуж, настаўнічала і ў Ламскім, і ў Начы. Але асноўная мая дзейнасць настаўніцы пачатковых класаў прайшла ў Абчузе. Агульны стаж у мяне – 37 гадоў. Вось і мяркуйце самі, колькі дзяцей я навучыла чытаць і пісаць».

У Шарнева яны пабудавалі дом, у якім нарадзіліся тры дачкі. Гэта сёння ў пасёлку пражываюць толькі чатыры чалавекі, а было (Антаніна Антонаўна неяк лічыла) чалавек 75. Прыгожыя тут мясціны. І, мяркуем, менавіта яны натхнілі Антаніну Антонаўну напісаць верш пра сваю вёску:

Люблю я край свой беларускі,

Дзе ў лузе кветкі расцвітаюць,

Дзе гоман птушак не сціхае, 

Люблю красу я ўсёй зямлі.

Тут людзі працу паважаюць,

І дружна так адпачываюць,

Здалёк іх песні льюцца звонка,

Што чуе ўся мая старонка.

А Кіявец не забываю,

Яго я часта ўспамінаю,

Бо там прайшло маё дзяцінства,

Мае ўсе родзічы жылі.

І вёску Шарнева люблю,

Ў якой я зараз і жыву.

Тут рэчка Бобр працякае,

Кругом чаромха расцвітае.

Але ў вёсцы нас так мала:

Я, мой брат, Пазнякова, Таня, Рая,

Шкада, што многіх ўжо не стала, 

Так і жывем вось, як хто знае.

Ды дзеці нас не забываюць

І вельмі часта прыязджаюць,

А мы сустрэчы з імі рады,

Вось так і жыць у дружбе нада.

Да месца сказаць, што і да самых розных адметных дат родныя і блізкія атрымліваюць невялікія вершаваныя віншаванні, якія адрасуе ім маці, цешча, бабуля і прабабуля Антаніна Антонаўна Бароўская. А сёння яна і сама прымае шчырыя віншаванні і пажаданні з нагоды свайго 90-годдзя.