Сардэчнымі словамі віншаванняў і пажаданняў старшыня Крупскага райвыканкама Анатолій Козел вітаў удзельніка вайны з пасёлка Лянок Надзею Якаўлеўну Барауля, уручыў ёй кветкі, падарункі і кнігу «Беларусь помнит. Минщина гордится». Падчас размовы яна нагадала:
– Калі пачалося гэта ліхалецце, я жыла са сваёй сям’ёй у вёсцы Слоўч Выдрыцкага сельсавета. На жаль, гэтага населенага пункта няма ўжо на карце раёна. Мне было 17 гадоў. У хуткім часе Слоўч была акупіравана немцамі. У 1943 годзе пачаліся набор моладзі і адпраўка яе на прымусовыя работы ў Германію. Калі тата даведаўся аб гэтым, то вырашыў мяне схаваць. Папярэдне ж расказаў у вёсцы аб тым, што я пайшла да партызан. Ён зрабіў у сенавале «нару», дзе я і сядзела. Кожную раніцу пад выглядам таго, што ідзе ў хлеў за сенам для жывёлы, тата прыносіў мне паесці.
Так працягвалася дзесьці з месяц, пакуль бацька Надзеі не звязаўся з партызанамі. І дзяўчыну пераправілі ў атрад. І цяпер яна не можа забыць, з якой цяжкасцю пераадолела гэты нялёгкі шлях усяго толькі ў пяць кіламетраў – даваў аб сабе ведаць цэлы месяц без руху. Першы тыдзень, знаходзячыся ў атрадзе, Надзея зноў вучылася хадзіць. А затым пачаліся заданні, дзяўчына была мясцовай, ведала, як кажуць, усе хады і выхады.
Часта пад выглядам вяскоўцаў хадзілі ў далёкія і блізкія вёскі, даведваліся аб часе адпраўкі нямецкіх абозаў з прадуктамі, эшалонаў з жывой сілай. Атрымаўшы звесткі аб руху немцаў, партызаны наладжвалі засады: узрывалі чыгунку, забівалі нямецкіх захопнікаў, забіралі прадукты і зброю.
– Пасля таго, як я пайшла ў партызанскі атрад, тату арыштавалі і павезлі ў канцлагер у Барысаў. Там яго па-зверску закатавалі, – працягвала ўспамінаць Надзея Якаўлеўна. – Калі ў 1944 годзе войскі Чырвонай Арміі вызвалілі нашу краіну, я была мабілізавана на фронт. Дзень Перамогі сустрэла ў Германіі. Спыніліся ў лясочку ля горада і чуем крыкі: «Перамога! Перамога!» І плакалі ад радасці, і цалаваліся з тымі, хто стаяў побач. А дні праз два грузімся ў вагоны і едзем, не ведаючы куды. Аказваецца, у Манголію. І я праязджала каля станцыі Крупкі… Вайна для мяне закончылася ў 1947 годзе ў Кітаі. Дамоў з вайны не вярнуліся два маіх браты. Памяць аб іх і маім бацьку засталася ў сэрцы навечна.
І напрыканцы Надзея Якаўлеўна пажадала ўсім толькі мірнага блакітнага неба, заўсёды яркага сонейка, радасці, спакою, аптымізму.