Супрацоўнікі музея нагадалі гістарычныя факты жудаснага дня пачатку вайны. Прысутныя ўшанавалі памяць загінулых Хвілінай маўчання. А далей паплылі ўспаміны. Вось некаторыя з іх.

Людміла ІВАНОВА з партрэтамі сваіх бацькоў у руках і са слязьмі на вачах казала:

– Бацькі нам амаль нічога не расказвалі аб тых жудасных часах, бо не хацелі ўспамінаць вайну. Яны жылі мірным жыццём і атрымоўвалі асалоду ад таго, што вакол цішыня і не грымяць выбухі. Толькі ў Дні Перамогі з іх вуснаў гучалі моманты ваенных часоў. Партызаны, якія вярнуліся з вайны, падымалі з руін разбураныя гарады і сёлы. Мы павінны помніць гэты дзень, 22 чэрвеня, каб ведалі будучыя пакаленні. Мірнае жыццё ў нашых руках.

Антаніна ЛЮБЯНКОВА:

– Нарадзілася я ў Крупках у 1945 годзе ў сям’і партызанаў. Мой бацька – першы вадзіцель Крупскага райвыканкама. Да 1993 года працаваў на трафейнай машыне «Мэрсэдэс», якую здабыў з затанулага самалёта на возеры Палік. Я ганаруся баявым і працоўным жыццём сваіх бацькоў. Вечная памяць тым, хто не вярнуўся з вайны.

Людміла РЫБАЧОНАК:

– Мой бацька Ягор Рыбачонак родам са Старой Слабады Ухвальскага сельсавета. Вайна застала яго на тэрыторыі Крупскага раёна. Ваяваў ён у брыгадзе Жуніна, быў разведчыкам, камандаваў атрадам. Толькі ўявіце сабе, што нашы з вінтоўкамі ў руках разграмілі гарнізон, які стаяў ў Дзянісавічах у поўным узбраенні.
Марыя Марцынкевіч – сваячка ўдзельніка Вялікай Айчыннай вайны, Героя Савецкага Саюза Ула­дзіміра Марцынкевіча – трымала ў руках намаляваны алоўкам партрэт.

– Майму ўнуку 12 гадоў, ён захапляецца гістарычнымі старонкамі летапісу сям’і і жывапісам. Вось нарысаваў партрэт знакамітага прадзядулі, – казала яна.

Падзяліліся ўспамінамі аб родных людзях, якія падаравалі нам мір, Юрый Герасімаў, Генадзь Папоў, Аляксей Казадоеў.

Напрыканцы ўдзельнікі мерапрыемства ўсклалі кветкі да помніка загінулым воінам-землякам.

Іна ГАРА.

Фота Аляксандра БУДЗКО.