Гэты аўтар заўсёды быў самым любiмым у нашай сям'і. Можа, менавіта таму, я з трапятаннем стаўлюся да ўсіх яго твораў, так глыбока і шматгранна напісаных на роднай мове.

Іван Шамякін належыць да пакалення пісьменнікаў, маладосць якіх была абпалена і загартавана вайной. Магчыма, па гэтай прычыне большасць яго твораў так ці інакш звязана з падзеямі Вялікай Айчыннай вайны. Ён узнімае жыццёвыя і вельмі вaжныя для кожнага тэмы: праца, стаўленне да справы, побыт, каханне, сям'я, сяброўства, выбар, сумленне. Гэта робіць кожны твор Шамякіна непаўторным і прывабным для чытачоў усіх узростаў.

Сюжэт кнігі  «Сэрца на далоні» вельмі захапляльны, усё напісана так падрабязна і ярка, што, перагортваючы старонку за старонкай, складаецца ўражанне, нібы ты праглядаеш кадры кінастужкі. Тут распавядаецца пра жыццё двух сяброў, хірурга і пісьменніка, пра іх сем'і, працу, iнтарэсы. Воляй лёсу ім давялося ўдваіх сутыкнуцца з адной гісторыяй, якая моцна змяніла іх жыццё. Хірург вяртае да жыцця маладую жанчыну, якая некалі выратавала яму жыццё, а пісьменнік раскопвае дэталі дзейнасці яе бацькі, названага ворагам народа за супрацоўніцтва з немцамі, каб пасмяротна яго рэабілітаваць. Але ў імкненні дапамагчы гэтай маладой жанчыне хірург рызыкуе разваліць сям'ю і страціць жонку, а пісьменнік – працу, таму што ёсць нехта, хто вельмі супраць таго, каб варушыць гэту гісторыю. 

Нягледзячы на тое, што ў кнізе апісваецца нямала жорсткасці і несправядлівасцi, яна прасякнута любоўю: любoўю дa cпpaвы, дa жaнчыны, дa дзяцeй, дa бaцькoў, дa людзeй... 

 Маім любімым героем у гэтым творы стаў дoктap Яpaш. Ён мyжны i cмeлы чaлaвeк, якi нe любiць шмaт гaвapыць, тым бoльш пpa cябe, a cвaю чaлaвeчyю i пpaфeciйнyю гoднacць мaцye тoлькi cпpaвaмi. Мабыць, гэты герой у нейкай меры стаў для мяне ідэалам.

«Вось сэрца ляжыць на яго шырокай далоні. Жывое сэрца на далоні! І б'ецца, б'ецца, нібы хоча вырвацца…» Гэтыя радкі апісваюць цэнтральную сцэну, маю любiмую: аперацыя на сэрцы хворай Зосі, якую праводзіць доктар Яраш. А спадабалася  яна мне тым, што аўтар вельмі дакладна здолеў перадаць пачуццё герояў, іх настрой, уражанні ў гэты момант.

Увесь час, пакуль я чытала гэты эпізод, у мяне самой калацілася сэрца. Як пройдзе аперацыя? Ці выжыве Зося? Што з ёй будзе далей? Пытанне за пытаннем нараджалiся ў маёй галаве.

Але, на шчасце, у гэтай гісторыі добры канец. Далейшы лёс герояў склаўся спрыяльна, чаму я была па-сапраўднаму рада.

У гэтым рамане я ўлавіла заклік аўтара да будучага пакалення: «Бyдзь чaлaвeкaм – i людзi дaвepaць тaбe cвaё cэpцa, cвaю любoў». Я з гэтым цалкам згодна. Магчыма, «Сэрца на далоні» стала маёй любімай кнігай менавіта таму, што я знайшла ў ёй адлюстраванне сваіх уласных думак і поглядаў на жыццё. Упэўнена, што пройдуць гады, у маім жыцці будзе нямала складаных сітуацый і цяжкіх выбараў, але я заўсёды буду вяртацца за радай да маіх мудрых, верных сяброў – кнiг.

Паліна ПЫЖЫК, аб'яднанне па інтарэсах «Літаратурнае краязнаўства». 

Ад рэдакцыі. Працягваецца творчы конкурс «Кніга ў нашым жыцці», заснаваны рэдакцыяй газеты «Крупскі веснік». Чакаем вашых допісаў.