– Спаборніцтвы праводзіліся на вопытным полі Мар’інагорскага аграрна-тэхнічнага каледжа, – пачаў размову Андрэй Хмельнік. – Кожнаму з нас выдзелілі па восем сотак, на якіх мы і павінны былі прадэманстраваць сваё прафесійнае майстэрства. Адразу быў пройдзены інструктаж і атрыманы допуск ад інспектара ДПС, затым усе вызначыліся з парадкавымі нумарамі. Мне выпаў нумар 18. 

Далей ён адзначыў, што журы ўважліва адсочвала многія моманты – раўнамернасць работы кожнага корпуса плуга, глыбіню баразны і іншае, аднак ацэньвала не хуткасць, а якасць: баразна павінна быць роўная, без грабянёў і правалаў. Асаблівая ўвага звярталася на захаванне патрабаванняў аховы працы. За кожны з прыёмаў давалася пэўная колькасць балаў.

– Нягледзячы на тое, што ўсе заданні былі добра знаёмыя, я, дарэчы, як і ўсе канкурсанты, вельмі хваляваўся, – працягваў механізатар. – Разам са мной у Пухавіцкі раён прыехаў спецыяліст упраўлення сельскай гаспадаркі і харчавання райвыканкама Андрэй Грамадскі, які быў побач і стараўся падтрымаць добрым словам. Па-першае, было нязвычна араць невялікі ўчастак, а, па-другое, трактар таксама не свой, незнаёмы, ды і гледачоў было зашмат. І ўсё ж, абласны конкурс – гэта добрая магчымасць пазнаёміцца з прафесійнымі сакрэтамі калег, расказаць пра ўласныя напрацоўкі, штосьці падгледзець падчас іспытаў, каб пасля прымяніць на практыцы.

І хаця я не ў ліку пераможцаў абласнога конкурсу, але ганаруся тым, што менавіта мне было даручана прымаць удзел у ім ад усіх механізатараў Крупшчыны. Гэта мой першы вопыт, я шмат пра што даведаўся і, мяркую, што наступны мой крок у прафесійным спаборніцтве будзе больш упэўненым і больш выніковым. Я буду рыхтавацца. Напамінкам аб удзеле ў абласным конкурсе сталі памятныя сувеніры ад Мінскага трактарнага завода. Мне запомнілася, як трапна заўважыў пры падвядзенні вынікаў старшыня Мінскага абласнога камітэта беларускага прафсаюза аграпрамысловага конкурсу Андрэй Някрэвіч: «Механізатар галоўны не толькі на ворыве, але і на нарыхтоўцы кармоў, і на ўборцы. Але ўсё роўна аснова ўсёй агратэхнікі – ворыва. Менавіта таму так важна, каб механізатары імкнуліся ўдасканальваць сваё майстэрства. І такія конкурсы стымулююць да прафесійнага росту».

Дзе ж набыў вопыт наш герой?

– У сельгасфіліял «Шчаўры» адкрытага акцыянернага таварыства «Здравушка-мілк» я ўладкаваўся зусім нядаўна, пераехаўшы на Крупшчыну з Браслаўскага раёна са сваёй сям’ёй. Мне даручылі трактар «Беларус 3022», на якім я і працую амаль тры месяцы. Прыклад для мяне – мой бацька, які браў мяне ў поле, калі я быў яшчэ хлапчуком. Разам з ім мы вялі ворыва глебы, нарыхтоўвалі кармы для грамадскага статку, убіралі збожжавыя культуры. Механізатарам хацеў быць з дзяцінства. І за гады работы не раз пераконваўся ў правільнасці выбару прафесіі.