На гэты раз Мікалай Мінавіч, якому якраз на Яблычны Спас (19 жніўня) споўнілася 80 гадоў, запрасіў нас ацаніць яго ўменне і майстэрства яшчэ на адным падворку.

– У адным з дамоў на вуліцы Акцябрскай, што ў цэнтры Начы, жыла мая сястра Галіна Мінаўна. Але ўжо трэці год як пайшла яна з гэтага жыцця, – расказваў ён падчас сустрэчы. – Хата нежылая, пачала абвальвацца. А я не магу глядзець на гэта. Пакуль ёсць сіла, дык і падрабіў яе крыху. І пайшло тады: прадай ды прадай. Што ж, у нас тут прыгожа, блізка электрычка. Дык я гэтым купцам і кажу: на Ухвалу едзьце дамы купляць, а не тут, пад бокам. А сам кожны дзень іду да гэтай сядзібы і заўсёды што-нішто ды і папраўлю. Без справы ні хвіліны не магу сядзець. Бачылі ж, як сваю сядзібу ўпрыгожыў, стараюся гэтак жа давесці і сястрыну.

І сапраўды, амаль што двайнікі: адзін дом на вуліцы Юбілейнай, 16, а другі – на Акцябрскай, 25. На шалёўцы змешчаны выразаныя з дрэва і пафарбаваныя ў розныя колеры ромбікі, трохкутнічкі і квадрацікі, якія пасуюць адзін да аднаго. Такія ж рамонкі: выразаныя з дрэва пялёсткі, пафарбаваныя ў белы колер, кругленькая жоўценькая сэрцавінка. У кветкі прыбраны франтон, фасад дома, аканіцы, вароты... З замілаваннем нясе іх святло майстар. Цешаць яны яго сваёй ласкай і пяшчотай, таму і аддае ім сваю перавагу. 

Пагутарыўшы з Мікалаем Мінавічам, стала зразумела, што рамонкі суправаджалі яго з самага дзяцінства: калі пасвіў карову на лугах, што цвілі шматколернасцю палявых кветак, па дарозе ў школу, калі міжволі позірк спыняўся на гэтых буйных сартавых кветках у палісадніках увішных гаспадыняў, і, бясспрэчна, усе гады працы вадзіцелем – праз шкло аўтамабіля ён заўсёды любаваўся рамонкамі, якіх мноства расце па абочынах дарог.

А вадзіцельскі стаж Мікалая Мінавіча – 46 гадоў, і ўсё ў адной гаспадарцы – калгасе «Камунар», няхай у далейшым і былі іншыя назвы. За гэты час, па яго словах, 8 машын з’ездзіў. Толькі паважна адклікаецца аб былых кіраўніках – Сцяпану Алімпавічу Рубанаву, Рыгору Васільевічу Цэхавым. Можна сказаць, на ўвесь раён грымела гаспадарка пры гэтых старшынях. Высокай была ўраджайнасць, важкімі надоі, за сваю добрасумленную працу людзі атрымлівалі дзяржаўныя ўзнагароды. Мікалай Мінавіч таксама ўзнагароджаны медалямі «За працоўную адзнаку», «Ветэран працы», мае знакі «Ударнік пяцігодкі», Ганаровыя граматы, Дыпломы, Падзячныя пісьмы.

Хапае работы ў нашага героя і сёння. Ён апрацоўвае, праўда, з дапамогай дзяцей і ўнукаў, 60 сотак зямлі, на якой сеяцца збожжавыя культуры, вядзецца пасадка бульбы, агародніны. Не цураецца гаспадар хадзіць і за плугам. Як сам зазначыў, іншы ўжо ў яго ўзросце валіцца, а ён спрытна спраўляецца і з плугам, і з бараной, і з касой. Да таго ж, з-пад яго ўмелых рук выходзяць ручкі для кос, граблі, можа ён змайстраваць вароты, абшаляваць дом. І робіць Мікалай Мінавіч усё ўручную, пры дапамозе рубанка. Дошкі ў яго могуць год сохнуць, але ўжо затым з іх вырабляе ўсё, што задумае і прыдумае.

А натхненне да Мікалая Мінавіча прыходзіць круглы год: і на пачатку вясны, калі свет напаўняецца пахамі, гукамі і фарбамі прыроды, што прабуджаецца як раз у гэты час, і ў маі, калі атрымлівае асалоду ад зеляніны дрэў і кустоў, слухае салаўіныя пошчакі, і доўгімі зімовымі вечарамі, калі ў цёплай утульнай хаце робіць нарыхтоўкі. 

– Наогул, – сказаў Мікалай Мінавіч, – кожная пара года стварае цудоўны настрой, які, нягледзячы ні на што, не пакідае мяне ніводзін дзень.