Міністранты ветліва праводзяць мяне ў захрыстыю. Тут поўным ходам ішла падрыхтоўка да святочнай урачыстасці. Праз некалькі хвілін мы ўжо размаўлялі з Віталіем Маргуновым, ксяндзом-магістрам, пробашчам касцёла.

– Ксёндз Віталій, усе заўважылі, што сёлета вы прымянілі новы падыход да ўбранства касцёла. Напэўна, гэтым хацелі далучыць да свята як мага больш людзей?

– Так, вы не памыліліся! У гэтым годзе мы зрабілі яслі, ці стаенку – месца, дзе нарадзіўся Езус Хрыстус, звонку касцёла, каб людзі маглі  ўяўляць, як адбывалася цуда. Мы хацелі, каб акрамя веруючых католікаў, якія прыходзяць у нашу святыню, усе людзі маглі раздзяліць і памножыць гэту радасць. Традыцыйна кожны год дзеці і дарослыя рыхтуюць сцэнку. Пасля літургіі зможаце яе паглядзець. Сёння нават і надвор’е нам спрыяе – бачыце, якое зорнае неба. А вось напярэдадні моцны вецер крыху нашкодзіў нам (усміхаецца). Яшчэ, калі вы заўважылі, мы крыж падсвяцілі, каб яго было бачна здалёку.

 – Што б вы хацелі пажадаць людзям у гэты святочны час?

– Самае галоўнае – гэта, каб у сэрцы кожнага быў Езус з яго міласэрнасцю, прабачэннем, любоўю да бліжняга. Калі гэта будзе ў кожнага, то і жыццё наша стане нашмат лепей. А яшчэ жадаю дабрабыту, радасці і святла! Няхай Віфлеемская зорка заўсёды вядзе светлым шляхам. 

Дзякую ксяндзу Віталію за размову і далучаюся да свята. Усе: і дарослыя, і дзеці – заняты важнымі справамі, пераапранаюцца, рыхтуюцца, пануе прыўзняты, узрушаны настрой. Відавочна, што свята гэтае для кожнага асаблівае. Пакуль не пачалося набажэнства, мне захацелася больш падрабязна распытаць прыхаджан, што для іх Раство Хрыстова? І яны вельмі ахвотна падзяліліся сваімі меркаваннямі.

Наталля Закрэўская: «Перш за ўсё гэта сямейнае свята. Сваякі збіраюцца за вігілійным сталом на святочнай вячэры. Потым разам ідуць у касцёл. У святочную ноч з усімі хочацца падзяліцца вялікай радасцю і душэўным цяплом». 

Альбіна Гайсёнак: «Гэта свята, ад якога я чакаю цуда, цяпла, натхнення і падарункаў».

Ірына Ярышкіна: «Свята радасці і любові – вось што такое Раство. Гэта магчымасць сустрэць Божае Нараджэнне вялікай сям’ёй – і разам з роднымі, і з прыхаджанамі». 

Павел Нікалаенка: «Гэта вялікае свята – у наш свет прыйшоў Збаўца. Раство для мяне заўсёды звязана з цудам. А таксама з добрым настроем, зорным небам і прыгожай ёлкай». 

Ала Гайсёнак: «Чакаю ад Божага Нараджэння перш за ўсё радасці, любові навокал, супакою, шчасця. Чакаю, што ў сэрцы кожнага народзіцца Езус». 

Вось паўз мяне шмыгануў невялікі хлапчук. Увагу прыцягнула белая стужка, павязаная на куртку. Спыняю і распытваю малога. 

 – Мяне завуць Стасік Францкевіч. Мне шэсць гадоў. Я – кандыдат у міністранты (з гонарам паказвае на стужку). Раство – па-сапраўднаму прыгожае свята. Бачыце, як мы ўпрыгожылі касцёл? А яшчэ напярэдадні тут праходзілі заняткі, дзе я даведаўся, што такое свята Божага Нараджэння і што ёсць дзеці, якім няма каму дарыць падарункі. Таму цэлы месяц у скрыначку мы збіралі падарункі – дзяліліся тым, што ёсць у нас. Няхай усе дзеці павераць у цуда! Вось каб яшчэ трохі снегу – снегавіка зляпіць, у снежкі пагуляць… 

Стрэлкі гадзінніка набліжаліся да 22.00. Яшчэ быў час да асноўнай дзеі, і мы працягвалі размаўляць.

Ала Фёдарава: «Раство Хрыстова – таямнічае і вельмі цёплае свята, час згадаць добрым словам родных. Гэта адчуванне міру і пакою».

Юлія Шунько: «Божае Нара-джэнне – самае галоўнае свята ў маім жыцці. Яно асвятляе мой шлях». 

Марына Язерская: «Гэта нагода папрасіць адзін у аднаго прабачэння, пасябраваць, пажадаць шчасця. Выдатная нагода пачатку новага жыцця. Гэта абнаўленне ўсяго свету». 

Ядзвіга Мельнік: «Раство Хрыстова – святая ноч. Час задумацца аб пражытым годзе і памарыць аб наступным. Загадаць жаданні і марыць, каб усе яны збыліся».

Вяртаюся ў касцёл – людзей вельмі шмат. Прыхаджане ветліва размаўляюць, віншуюць адзін аднаго са святам, жадаюць усяго найлепшага.

Перад святочнай імшой ксёндз Віталій урачыста завяршыў стварэнне Каляднай батлейкі – паклаў у яслі фігурку Богадзіцяці. А затым пачалося набажэнства. Ксёндз звяртаўся да прысутных з малітвай, з заклікам верыць у лепшае і няспынна рабіць дабро, дапамагаць блізкім і ўсім, хто мае патрэбу ў падтрымцы…

Пасля імшы дарослыя і дзеці паказалі спектакль. Выходзіла з касцёла я з прыўзнятым настроем і з адчуваннем свята. Яшчэ раз падышла да стаенкі, крыху пастаяла. На душы было спакойна, і дадому я вярталася пад святлом Віфлеемскай зоркі.  

Падарожнічала за калядным цудам 

Фота аўтара.

Даведацца пра набажэнствы, святы і паглядзець фота і відэа з галоўных падзей парафіі можна на сайце http://krupki.kasciol.by.