Районная информационно-пропагандистская группа № 1 под руководством председателя райисполкома Анатолия Козела встретилась с жителями улицы Армейской. Время было назначено после рабочего дня, специально для того, чтобы прийти смогли все. И действительно, было многолюдно, в местном Доме культуры собралось более 50 человек.

И это проблема. Осенняя активность паразита наиболее ярко выражена с августа по октябрь. Эпидемиологи Крупского РЦГиЭ регулярно проводят обследования и утверждают, что все без исключения территории лесных угодий нашего района неблагополучны по клещевым инфекциям. В среднем в каждый эпидсезон выявляется около 10% отловленных в природе клещей с возбудителем болезни Лайма. Подробности и рекомендации – в нашем интервью с помощником врача-эпидемиолога Александром Кошелевым.

Следственный комитет – самая молодая правоохранительная структура. Всестороннее, полное и объективное расследование преступлений, защита прав и законных интересов граждан, соблюдение законности при проверке заявлений и сообщений о преступлениях, возбуждении уголовных дел, производстве предварительного следствия. Задачи общие, но их профессиональное выполнение оказывает непосредственное влияние на судьбу конкретного человека, на доказательство его виновности или невиновности.

У каждого «обязанного лица» – своя история. К сожалению, преимущественно с грустным финалом, когда дети так и не становятся нужными их собственным родителям. Сыновей и дочерей этих горе-мам и пап содержит и воспитывает государство, и они должны возмещать расходы на эти цели. Сложный процесс, нередко заканчивающийся скамьей подсудимых. Заместитель прокурора Крупского района Алексей Амельченко отмечает, что количество преступлений, совершаемых обязанными лицами, в этом году снизилось вдвое. Но, тем не менее, десятерых в первом полугодии пришлось дисциплинировать через суд.

«Вучыцца пачыналі з азоў, з першых літар. Часам даводзілася назіраць такую карціну: стараецца жанчына, выводзіць на паперы першыя вывучаныя літары, а хлапчук тузае яе за спадніцу і слязліва кліча: «Мама, хачу есці! Пойдзем дадому!»

Рамантызм 20-30 гадоў. На фоне няпростага тагачаснага жыцця ён выглядае нейкай асаблівай, адметнай з’явай. Натхненне моладзі, світанак развіцця грамадскіх арганізацый, мары пра неба… Неяк у размове з кандыдатам гістарычных навук Дзмітрыем Хромчанкам, які, дарэчы, вельмі паглыблена вывучаў гэтую тэму, ён прывёў успаміны Ільі Закервашэвіча, які распавядаў, што нават падчас наведвання клубаў моладзь апраналася надзвычай бедна, «вопратка, нават верхняя, у многіх саматканая, абутак – у паловы лапці, у астатніх салдацкія чаравікі і рэдка боты».

Цяжкай ранай засталася на нашай зямлі Вялікая Айчынная вайна. Яе жахі зведалі ўсе: і тыя, хто змагаліся з ворагам на полі бою, у партызанскіх атрадах, і тыя, хто былі ў акупацыі, і тыя, каму выпала працаваць на прымусовых работах… Ад першага да апошняга дня. Летапіс герояў-землякоў склаў Уладзімір Канстанцінавіч Канапліцкі з Начы. Гэта сціплая зямля нарадзіла сапраўды легендарных людзей. Мы гутарым, разглядаем старыя пажоўклыя фатаграфіі, якіх ва Уладзіміра Канстанцінавіча шмат. З іх праз дзесяцігоддзі на нас глядзяць статныя, прыгожыя мужчыны і жанчыны, якія здзейснілі сапраўдныя подзвігі. Вось што расказаў мой суразмоўца.

Пераемнасць лепшых працоўных традыцый трывала ідзе па паралелях часу, і зараз людзі памятаюць тых, хто ствараў падмурак сённяшняга жыцця. Ці шмат хто ў нашых населеных пунктах ці нават  сельсаветах зможа сказаць, што ёсць у яго, сабраная і занатаваная для нашчадкаў, гісторыя свайго роднага куточка?! А ў Начы такі чалавек ёсць. Дзякуючы даследніцкай дзейнасці Уладзіміра Канстанцінавіча Канапліцкага нацкія жыхары могуць з гонарам сказаць: «Наша школа адкрылася больш за 160 гадоў таму» і дакладна назваць, што першая камуна на іх тэрыторыі створана ў 1927 годзе. Сапраўды, школа, сельгасгаспадарка – тое, на што абапіраецца ў сваім жыцці вёска. І ў Год малой радзімы самы час успомніць тых, хто сеяў веды, і тых, хто сеяў збожжа. Ітак, паслухаем Уладзіміра Канстанцінавіча Канапліцкага.

«Мужчыны носяць доўгія бароды, пры праездзе незнаёмых людзей яны нізка кланяюцца, вызначаюцца гасціннасцю». Такімі запомніліся жыхары Начы англійскаму гісторыку і этнографу Уільяму Коксу, які двойчы праязджаў праз паселішча. Было гэта ўпершыню ў 1778-1779 годзе. Больш за 4 сотні гадоў налічвае гісторыя гэтага населенагя пункта. Было яно і мястэчкам, і вёскай, і нават цэнтрам воласці, зараз мае сучасны статус аграгарадка. Шмат чаго давялося зведаць Начы на сваім вяку, шмат праз што прайсці. Але ёй удалося захаваць галоўнае – гасціннасць і добразычлівасць сваіх насельнікаў, што ў даўніну адзначалі нават замежныя падарожнікі.

«Як падраслі, мы збіраліся ў кампаніі, сябравалі з аднагодкамі з усёй вуліцы, жылі весела, сваволілі і атрымлівалі наганяі ад бацькоў».