– Толькі ў аўтапарку № 16 я адпрацаваў 26 гадоў і ўвесь час на аўтобусах, – зазначыў Анатоль Афанасьевіч. – Падуладны мне былі розныя маркі машын: і маленькі аўтобус-каробачка, і «ПАЗік», і, вядома ж, «ЛАЗ», на якім я ад’ездзіў шмат гадоў. Не злічыць было і колькасць маршрутаў. Мы дабіраліся да кожнага населенага пункта раёна, да таго ж, аўтобусы хадзілі і на Мінск. Не магу і сёння забыць пра маршруты «Касянічы – Мінск», «Дубраўка – Мінск», «Матошка – Мінск»... Што тут і казаць, усе больш вялікія вёскі тады былі звязаны і з Барысавам, і з Новалукомлем, і з Беразіно.

Успаміналі мы і пра пасажыраў, якіх у тыя гады нават вялікі «ЛАЗ» не мог умясціць. У адрозненне ад асобных вадзіцеляў, якія злаваліся, калі бачылі перапоўнены салон, Анатоль Афанасьевіч такую сітуацыю успрымаў цярпліва. Ён разумеў, што ехаць хочацца кожнаму, таму адкрываў дзверы аўтобуса і дазваляў заходзіць усім.

Менавіта аб тактоўнасці, паважлівасці, стараннасці і ўвішнасці Анатоля Афанасьевіча расказала нам і Лідзія Кнацько, якая доўгі час працавала начальнікам Крупскай аўтастанцыі і ведала вадзіцеля аўтобуса больш добрага дзясятка гадоў.

– У нашым калектыве гэты чалавек быў проста незаменным, – гаварыла Лідзія Васільеўна. – Заўсёды з усмешкай, ветлівы, добрасумленны  ён заўсёды прыходзіў на выручку і дапамогу. За ўсе гады работы Анатоль Афанасьевіч ні з кім не паспрачаўся, ніводнага разу не спазніўся на маршрут. Уявіце сабе, што аўтобус «Крупкі – Касянічы» адпраўляўся з аўтастанцыі, якая знаходзілася тады ў пачатку вуліцы Савецкай, у 4 гадзіны 40 хвілін. І нашаму Афанасьевічу, які жыве ў пасёлку Крупскім, трэба было адолець больш 5-ці кіламетраў і своечасова прыйсці на работу. Больш таго, ён прыходзіў загадзя, каб перад рэйсам паспець прывесці свой аўтобус у поўны парадак. Успамінаю, як на аўтастанцыю часта званілі пасажыры, якія дзякавалі Анатолю Афанасьевічу за яго абавязковасць, неканфліктнасць і дабрыню. Ён і сёння час ад часу тэлефануе мне, расказвае пра сваё жыццё, пра тое, што чытае кнігі, глядзіць перадачы па тэлебачанні, заўсёды ў курсе спраў прадпрыемстваў і арганізацый раёна, бо выпісвае «Крупскі веснік».

І сапраўды, на стале мы заўважылі і кнігі, якія, па словах Анатоля Афанасьевіча, яму дастаўляе дачка, і раённую газету. Наш герой заўважыў, што перад пачаткам вайны ён скончыў 4 класы школы ў вёсцы Вялікія Жаберычы, дзе нарадзіўся, але змог вывучыцца на вадзіцеля, адкрыць усе катэгорыі і адмераць тысячы кіламетраў дарог. У свой час Анатоль Афанасьевіч разам з сям’ёй жыў у Чалябінскай вобласці, працаваў на самазвале ў аўтагаспадарцы, на Крупшчыну вярнуўся толькі ў 1966 годзе. Ён гаварыў, што з інтарэсам прачытаў інфармацыю аб паступленні ў аўтапарк новых двух аўтобусаў «МАЗ-24» і двух аўтамабіляў «Газель», не прапускае і публікацый, у якіх пішацца аб вадзіцелях, бо многіх з іх помніць і зараз.

Не забываюць ветэрана працы кіраўніцтва прадпрыемства і раённая ветэранская арганізацыя. Вось і сёння Анатоль Афанасьевіч Буднік атрымае ад іх падарункі, кветкі і цёплыя словы шчырых віншаванняў і сардэчных пажаданняў. Зычым і мы шаноўнаму юбіляру бадзёрасці, жыццярадаснасці і  добрага настрою.