Мы ведаем, што ён право­дзіцца ў форме гала-канцэртаў і штогод мяняе сваю лакацыю. І вось песня на словы нашага вядомага паэта-земляка Барыса Макарэвіча трапіла ў дзясятку лепшых на дзіцячы вакальны конкурс. Распытаем аўтара, як яно ўсё было.

– Барыс, ці чакаемы быў удзел у фінале?

– Ва ўсякім разе мы на гэта вельмі спадзяваліся. Памятаю, як мяне ўсхваляваў тэлефонны званок старшыні Саюза кампазітараў Беларусі Алены Атрашкевіч, з якой я супрацоўнічаю ўжо больш за дзесяць гадоў. Яна і паведаміла, што песня «Жураўлі», мой тэкст і яе музыка, прайшла ў дзясятку лепшых песень і трапіла ў адборачны фінал на «Славянскі базар». Зазначу, што спявае яе дзяўчынка са Слуцка Алеся Віталс. А потым па­тэлефанаваў тата салісткі і сказаў, што запрашальны білет на мяне ёсць і яны ўсёй сям’ёй мяне чакаюць на канцэрце. Кампазітар па занятасці не змагла прысутнічаць. А я купіў ружы для юнай выканаўцы і накіраваўся ў Барысаў.

– І як маштаб пабачанага?

– Скажу так: гэта былі незабыўныя хвіліны для мяне. Энергетыку, што я атрымаў, адчуваю і сёння. Мяне сустрэлі Алеся і яе бацькі. Пакуль юная спявачка рыхтавалася да выступлення, я пайшоў паглядзець на рэпетыцыі артыстаў, якія таксама ў той дзень павінны былі выступаць на дарослым адборы. І вось загучалі пазыўныя, гледачоў запрасілі ў чароўны ізумрудны горад – пастаноўка была зроблена ў форме казкі. Гэта было сапраўднае відовішча – сцэна падрыхтавана па самых сучасных тэхналогіях: светавыя, лазерныя, гукавыя эфекты, а таксама шыкоўныя касцюмы. Канкурсантаў запрасілі ў цэнтр ізумруднага горада. Было вельмі прыемна і хвалю­юча. Юным артыстам трэба было выканаць па адным нумары на беларускай мове, пасля чаго журы выставіць адзнакі, потым кожны саліст прадставіць сваю песню на выбар, і зноў будуць адзнакі. Жараб’ёўка паказала, што Алеся Віталс будзе выступаць пад нумарам 9.

– Ці адчувалася творчае напружанне падчас конкурсу?

– Вядома ж, і яшчэ якое. Усе намінанты былі вельмі добра падрыхтаваныя. Канечне, усе хваляваліся, бо трэба было ўразіць кампетэнтнае і сур’ёзнае журы. А гэта рэдактар аддзела навін культуры, галоўнай дырэкцыі агенства тэлевізійных навін Лідзія Заблоцкая, кансультант кіравання дзяржаўных спецыяльных культурных мерапрыемстваў Мінкультуры Іна Адамовіч, саліст Нацыянальнага акадэмічнага канцэртнага аркестра Беларусі Дзмітрый Качароўскі, старшы выкладчык кафедры харавога і вакальнага мастацтва Белдзяржуніверсітэта культуры і мастацтва Павел Шэпелеў і яшчэ шэраг дасведчаных у гэтай справе спецыялістаў. Старшыня – народная артыстка Беларусі Анастасія Масквіна.

– І як жа выступіла Алеся?

– Вельмі і вельмі годна, хоць і не стала пераможцай. Без сумненняў, гэта вельмі таленавітая дзяўчынка са шматлікімі творчымі дасягненнямі і сваёй непаўторнай манерай выканання. Яна вельмі адчула песню, выступленне было ўзнагароджана апладысментамі гледачоў і дыпломам. Я ўпэўнены, што ў яе ўсё напера­дзе. Падчас фотасесіі, дзе было вельмі людна пасля конкурсу, я бачыў і слёзы радасці, і слёзы расчаравання – што ж, часцяком перамога прыходзіць не з першага разу. Але гэта доб­ры вопыт для выканаўцаў, які падкажа, на што трэба звярнуць увагу надалей.

– А ў Вас які быў настрой?

–  Шчыра скажу, што добры. Вяртаючыся дадому, у думках я дзякаваў стаўшым мне яшчэ бліжэйшымі Алене Віктараўне Атрашкевіч і дзяўчынцы-салістцы Алесі Віталс за песню, за супрацоўніцтва, за падораныя чароўныя творчыя гадзіны.

– Барыс, мы ведаем Вас як чалавека, апантанага творчасцю, які ніколі не спыняецца. Песні на Вашы словы выконваюць зоркі беларускай эстрады, Вашы вершы ўвайшлі ў многія паэтычныя зборнікі. Падзяліцеся, над чым працуеце зараз і што новага ад Вас чакаць?

– Зараз я працую па заказе Алены Атрашкевіч над тэкстам, які трэба напісаць на кітайскую музыку. Скончыў работу над гімнам «Музыка – наш сусвет» для расійскага ліцэя пры Акадэміі музыкі Санкт-Пецярбурга, прэзентацыя павінна адбыцца 9 красавіка ў Белдзяржфілармоніі. Напісаў бардаўскую песню для крупскіх воінаў-інтэрнацыяналістаў «Дарогі Афганістана», якую на праслухоўванні ацанілі як візітную картку. Не так даўно стаў супрацоўнічаць з крупскім мастаком Сяргеем Варламавым, напісаў вершы на тры яго карціны з аднайменнымі назвамі: «Бабыль», «Узятая вышыня», «Месяцовая саната». Працую ў дуэце з кампазітарам Дзмітрыем Сушко, што робіць музычны праект «Вехі Белай Русі», у які ўвайшла песня на мой тэкст пра Беларусь – канчатковая назва яшчэ не выбрана. Песню «Салдатам Перамогі» выконвае ваенны аркестр Узброеных Сіл Беларусі, яна гучыць на рэспубліканскіх урачыстасцях. Яшчэ напісаў верш да песні «Квітней, Беларусь» для салісткі хору Унутраных войск Ірыны Юрашкевіч. На днях мелася адбыцца мая невялікая творчая вечарына ў мастацкай галерэі, але з улікам эпідсітуацыі яна адкладзена – будзе зроблены відэазапіс. Скончыў работу над сатырычнымі байкамі на вясковую і бытавую тэмы. Напісаў песенны верш да Дня Перамогі – «Нам не трэба вайны». Вось так і ідзе маё творчае жыццё.

– Дзякую за цікавую размову, упэўнена, што мы яшчэ не раз раскажам нашым чытачам пра Вашы творчыя дасягненні, у якіх жадаем плёну і натхнення.

Фота прадастаўлена Барысам МАКАРЭВІЧАМ.