Зараз Уладзімір Лыцін гаворыць аб тым стрымана. Мы прыехалі да яго днямі, каб не толькі даведацца аб выпадку з першых вуснаў, але і проста пагутарыць з чалавекам, які не разгубіўся, змог хутка прыняць усе меры, каб выратаваць чалавека. – Уладзімір з канца снежня знаходзіцца ў водпуску, – гаварыла яго жонка Людміла. – Але прайшло толькі два дні новага года, і ў нядзелю, 3 студзеня, ён ужо ў лес пачаў збірацца. Я адгаворвала, маўляў, халодна, ды і не адпачыў яшчэ. Хто ў такі мароз у лес пойдзе? Усё там у парадку. Ды ён не паслухаў мяне. Як адчуваў, што камусьці патрэбным акажацца...

– Была дзесьці палова дзясятай гадзіны, калі я выйшаў з дома. Няспешна крочыў палявой дарогай да няроўнага грабянца лесу, што за ваколіцай Дакудава, – працягваў Уладзімір Іванавіч. – Яшчэ здалёку на полі заўважыў нейкую чорную пляму. Падумаў, мо’ птушка вялікая такая? Затым бачу, што варушыцца нехта. Шпарка падбег да таго месца і ўбачыў чалавека, у якім пазнаў свайго аднавяскоўца Валодзю Кухту. Спытаў у яго, ці зможа ён устаць і ісці? Той адразу адказаў, што зможа. Я пачаў дапамагаць падняцца, але на ногі ён устаць не змог, бо яны, як, дарэчы, і рукі, аказаліся абмарожанымі. Адразу патэлефанаваў у хуткую дапамогу, сваякам і пачаў  спрабаваць цягнуць яго да дарогі. Дапамога прыехала, і мы адправілі Валодзю ў бальніцу.

Ужо затым стала вядома, што ў пацярпелага 4-я ступень абмаражэння верхніх і ніжніх канечнасцей, што пагражае ампутацыя. Безумоўна, інваліднасць – гэта бяда, але не самы трагічны зыход сітуацыі. Дарэчы, мы даведаліся, што сын Уладзіміра Кухты Дзяніс выказаў сваю ўдзячнасць за выратаванне бацькі праз «Белорусскую лесную газету». «...Такі ўчынак, лічу, не павінен застацца незаўважаным. Ён не пабаяўся, не прайшоў міма, мала таго, цягнуў бацьку некаторую адлегласць. Калі б не Уладзімір Іванавіч, мы б яго страцілі!» – напісаў ён. І мы, безумоўна, згодны, што гэты ўчынак варты, каб пра яго гаварылі. А таксама відавочна, што Уладзіміру Кухту ёсць на каго спадзявацца ў далейшым жыцці, якое падвергла яго такім нялёгкім выпрабаванням.

Сам жа Уладзімір Лыцін героем сябе не лічыць, і ўпэўнены, што так паступіў бы кожны, калі б аказаўся на яго месцы. Мы гутарым далей, і ў размове, у яго разважаннях угадваецца характар чалавека спакойнага, памяркоўнага, але рашучага і здольнага хутка прымаць рашэнні. З цікавасцю расказвае наш суразмоўца пра сваю работу:

– З 16 студзеня пайшоў чацвёрты год, як уладкаваўся лесніком. Па прафесіі я будаўнік, маю правы трактарыста. Працаваў і ў мясцовым калгасе, і ў сялянска-фермерскай гаспадарцы, якая знаходзіцца якраз у Дакудаве. А прапанавалі пасаду лесніка – адразу згадзіўся. Ведаў, што нялёгкая гэта работа, затое цікавая. Асвоіцца з новай справай мне дапамагалі і ляснічы, і памочнік ляснічага, і майстар. Асабліва хачу адзначыць вопытнага лесніка з суседняй вёскі Нявераўшчына Уладзіміра Усошына, да якога можна звярнуцца за парадай або падтрымкай у любы час. Гэта менавіта ён мне падаў, можна сказаць, азы лясной справы. Тэрыторыя абходу № 6 – 512-515 гектараў і даходзіць аж да самага Барысаўскага раёна. Ды і траса, што праходзіць непадалёку, таксама за намі замацавана. Дзякуй Богу, што пажараў вялікіх не было ў нашых уладаннях. А як улетку на Ухвальшчыне гарэла балота, дык тушылі ўсім светам. Я тады два дні дома не быў. Наогул жа ў лесе кожны дзень работа ёсць: і ахоўваем яго, і ўзнаўляем, і прарэджваем... Прыходзіцца сачыць таксама, каб не забрыў браканьер, ліхі чалавек з сякерай ды пілой.

Сапраўды, рабочыя будні лесніка – гэта кіламетры лясных дарог. І штодзень праязджаючы або праходзячы іх, даводзіцца сачыць за сітуацыяй на падуладнай тэрыторыі. Варта зазначыць, што на тэрыторыі абходу № 6 размяшчаецца дзяржаўны батанічны заказнік «Брышча». І гэта накладвае дадатковую адказнасць, таму належная ўвага тут удзяляецца самым розным прыродаахоўным мерапрыемствам.

Так, па ўсім відавочна, што ў лясной гаспадарцы Уладзімір Іванавіч знайшоў сваё прызванне. Адказны і неабыякавы, ён здольны не толькі добра працаваць, але і рашуча дзейнічаць у сітуацыі, дзе кожная хвіліна можа каштаваць чалавечага жыцця.