Большая частка сканцэнтравана на поўначы і паўночным захадзе рэспублікі, у так званым Беларускім Паазер’і. З’яўленнем яны абавязаны Валдайскаму ледніку. Самы вялікі натуральны вадаём у Беларусі – возера Нарач. Самы ж буйны штучны – Вілейскае вадасховішча. Азёры ў Беларусі з’яўляюцца як крыніцай чыстай прэснай вады, так і любімым месцам адпачынку і рыбалкі.

Падчас заняткаў гурткоўцы гаварылі аб Сарачанскіх азёрах, Нарачы, Мястра, Блакітных і Браслаўскіх азёрах. Пра кожнае з іх расказвалі цікавыя легенды. Але самая адметная з іх, вядома, пра возера Сялява.

Усе ведаюць, што ў цэнтры возера ёсць востраў, на якім размешчана старажытнае гарадзішча (так называліся пасяленні людзей шмат стагоддзяў таму). Раскопкі паказалі, што гарадзішчу больш тысячы гадоў. Хто там жыў? Мо, чараўнікі? Не верыцца? Тады як атрымалася, што ад берага возера да гарадзішча цягнецца вузкая пясчаная водмель, па якой можна прайсці на востраў, хаця злева і справа ад водмелі возера глыбокае? Ёсць яшчэ больш загадкавыя рэчы. На беразе возера, насупраць гарадзішча, размешчаны балоцісты лясок, які мясцовыя жыхары празвалі «Машок», бо мох любіць расці ў сырых месцах. У гэтым лесе шмат грыбоў, але ніхто не ходзіць іх збіраць: у Машку жывуць ядавітыя змеі. А вось на востраве змей няма. Ніводной. Старажылы расказваюць: нават калі якая змяя і трапляла на востраў – яна адразу гінула. Чараўніцтва?

Аднак самая загадкавая гісторыя звязана з «залатым» самалётам. Больш 75-ці гадоў назад на нашу краіны напалі фашысты. Нам не хапала зброі, танкаў, самалётаў. Зброю пагадзілася даць Амерыка, толькі ў абмен на золата.

Прыйшлося пагадзіцца, бо свае заводы, тэрмінова вывезеныя далёка ў Сібір, яшчэ не спраўляліся з заданнямі. Танкі і іншая зброя дастаўляліся з Амерыкі флатыяліямі добра ахоўваемых караблёў. А як адправіць золата? Спрабавалі рознымі спосабамі: караблямі, падводнымі лодкамі, самалётамі.

У глыбокай тайне, ноччу, адзін з такіх самалётаў з некалькімі тонамі золата вылецеў з Масквы. Ён ляцеў у баку ад усіх гарадоў і вёсак на вышыні, недаступнай для варожых знішчальнікаў і зенітных гармат, але яму не пашанцавала. У самалёта адказалі рухавікі, і ён пачаў падаць. Калі лётчыкі зразумелі, што даляцець не ўдасца, галоўнай іх задачай стала – не дапусціць, каб золата трапіла да фашыстаў, і пасадзіць самалёт там, дзе яго не знойдуць. Але дзе? Ужо ля самай зямлі яны ўбачылі вялікае возера. З апошніх сіл пілот пацягнуў штурвал, накіраваў самалёт у возера і папрасіў: «Возера, прашу, схавай самалёт, каб золата ніхто не знайшоў». Магчыма, пілоту, які губляў свядомасць, паказалася, але самалёт бясшумна ўвайшоў у возера, а вецер прасвісцеў: «Схаваю».

Дарэмна фашысты абшуквалі навакольныя лясы, балоты, рэкі і возера. Самалёта так і не знайшлі. Не знайшлі яго і пасля вайны. І пра самалёт забыліся.

Некалькі гадоў назад спартсмены-аквалангісты, якія ўспомнілі пра «залаты» самалёт, вырашылі пашукаць яго ў адным з самых глыбокіх месц Сялявы. Здарылася дзіўнае: з глыбіні выплылі вялізныя самы і прагналі нырцоў. Як бачна, возера, вернае абяцанню, і сёння ахоўвае скарб.