Пераемнасць лепшых працоўных традыцый трывала ідзе па паралелях часу, і зараз людзі памятаюць тых, хто ствараў падмурак сённяшняга жыцця. Ці шмат хто ў нашых населеных пунктах ці нават  сельсаветах зможа сказаць, што ёсць у яго, сабраная і занатаваная для нашчадкаў, гісторыя свайго роднага куточка?! А ў Начы такі чалавек ёсць. Дзякуючы даследніцкай дзейнасці Уладзіміра Канстанцінавіча Канапліцкага нацкія жыхары могуць з гонарам сказаць: «Наша школа адкрылася больш за 160 гадоў таму» і дакладна назваць, што першая камуна на іх тэрыторыі створана ў 1927 годзе. Сапраўды, школа, сельгасгаспадарка – тое, на што абапіраецца ў сваім жыцці вёска. І ў Год малой радзімы самы час успомніць тых, хто сеяў веды, і тых, хто сеяў збожжа. Ітак, паслухаем Уладзіміра Канстанцінавіча Канапліцкага.

«Мужчыны носяць доўгія бароды, пры праездзе незнаёмых людзей яны нізка кланяюцца, вызначаюцца гасціннасцю». Такімі запомніліся жыхары Начы англійскаму гісторыку і этнографу Уільяму Коксу, які двойчы праязджаў праз паселішча. Было гэта ўпершыню ў 1778-1779 годзе. Больш за 4 сотні гадоў налічвае гісторыя гэтага населенагя пункта. Было яно і мястэчкам, і вёскай, і нават цэнтрам воласці, зараз мае сучасны статус аграгарадка. Шмат чаго давялося зведаць Начы на сваім вяку, шмат праз што прайсці. Але ёй удалося захаваць галоўнае – гасціннасць і добразычлівасць сваіх насельнікаў, што ў даўніну адзначалі нават замежныя падарожнікі.

«Як падраслі, мы збіраліся ў кампаніі, сябравалі з аднагодкамі з усёй вуліцы, жылі весела, сваволілі і атрымлівалі наганяі ад бацькоў».

У мінулым выпуску нашага праекта мы распачалі размову з найцікавейшым чалавекам – Васілём Станіслававічам Бярловічам з Бабра. Тое, што ён расказаў пра Крупкі другой паловы 30-х гадоў мінулага стагоддзя, выклікала вялікую цікавасць у нашых чытачоў, яны тэлефанавалі і выказвалі ўдзячнасць за такую эксклюзіўную інфармацыю. «Я сам вельмі цікаўлюся гісторыяй, а з гэтых успамінаў даведаўся шмат чаго новага, і ў маім уяўленні запоўніліся асобныя гістарычныя старонкі, якія дагэтуль былі белымі. Мы сям’ёй чыталі, супастаўлялі, дзе тады знаходзіліся вуліцы, аб’екты, і што там цяпер. Сапраўды, паралелі часу», – так зазначыў адзін з нашых чытачоў. І з гэтым могуць пагадзіцца многія. Ітак, працягваем перагортваць новыя, невядомыя старонкі гісторыі Крупшчыны. Слова – Васілю Станіслававічу Бярловічу.

Асаблівай славутасцю Крупак здаўна былі млыны. Не здарма ж яго выява значыцца на гербе горада Крупкі! Але, на жаль, мы ведаем не так многа падрабязнасцей. І вось – сапраўдны эксклюзіў! Новы суаўтар нашага праекта Васіль Станіслававіч Бярловіч з Бабра распавёў шмат цікавага пра млын, што працаваў да вайны. І больш таго, ад яго мы ўпершыню даведаліся, што перад Вялікай Айчыннай у Крупках іх было два. Увогуле ж ва ўспамінах Васіля Станіслававіча столькі каштоўнай інфармацыі, што можна толькі шчыра парадавацца такой цудоўнай магчымасці атрымаць цікавыя гістарычныя звесткі ад першай асобы! Васіль Станіслававіч вельмі падрабязна расказвае пра тое, што адклалася ў яго памяці, кіруючыся вельмі добрай мэтай – дапамагчы нашчадкам даведацца, што адбывалася на гэтым маленькім куточку зямлі – на Крупшчыне – у далёкія даваенныя часы. Лічу, трэба адразу адзначыць – зрабіў гэты чалавек вельмі грунтоўную працу, што, несумненна, выяўляе яго дасведчанасць, розум і шчырае сэрца.

Заместитель начальника управления Государственного комитета судебных экспертиз Республики Беларусь по Минской области полковник юстиции Валерий Воробьёв провел в Крупском районе прямую телефонную линию и прием граждан. А также дал интервью для нашей газеты, в котором рассказал, над чем сейчас работают эксперты и какие внедряются перспективные направления.

Тема семейного насилия – на слуху. Много нюансов в этой непростой проблеме и жертвы зачастую не обращаются за помощью, не желая выносить сор из избы или из-за страха перед агрессором. Но и в этом случае есть выход – инициировать защиту может прокуратура.  Буквально недавно ей было возбуждено уголовное дело для защиты прав и законных интересов женщины, подвергшейся истязанию в семье.

По сложившейся традиции канун профессионального праздника – время подведения итогов. Что удалось сделать и достичь? Кто проявил себя в профессиональном и общественном плане? Чем особенным запомнился этот год и что в планах на будущее? Об этом мы узнали, побывав в филиале «Крупское УМГ ОАО «Газпром трансгаз Беларусь».

Героев нынешней жатвы чествовали в агрогородке «Замки». Местный Дом культуры в торжественном убранстве встречал делегации из всех сельскохозяйственных организаций района, ветеранов отрасли и многочисленных гостей. Звучала живая музыка, у входа расположилась выставка – все для праздничного настроения.

Больш за сем дзесяцігоддзяў прайшло з тых трагічных часоў. Нагода перагартаць гісторыю гэтай вёскі, а яна, тым часам, ідзе сваімі каранямі значна глыбей. Зараз у Лісічына – каля 30 гаспадарак і каля паўсотні чалавек пастаяннага насельніцтва. На лета прыязджаюць унукі да бабуль і дзядуль, а таксама дачнікі. І зноў вясковыя вуліцы робяцца больш гаманкімі, гучней адчуваецца пульс жыцця. А між тым вёска мае багатую гісторыю са сваімі днямі росквіту, радаснымі і трагічнымі падзеямі. І сёння там ёсць рэшткі таго, што не толькі прэтэндуе на асаблівы догляд і увагу, але нават можа стаць цікавым турыстычным аб’ектам. Паралелі часу звязваюць дзень сённяшні з далёкім 1667 годам. Што ж, прасочым іх.